Charlie Haden - Nocturne Double LP

Gece karanlıkta ne duyuyorsunuız? Küçük şeyler? Gün içinde fark edilmeyen sesler. Cırcır böcekleri, gıcırdayan menteşeler, hafif mırıldanan makineler, otomobil trafiğinin uğultusu ve belki uzaktaki bir televizyon veya radyo. Gece yaratıkları her yerde...

Charlie Haden'in ballad albümü Nocturne, onun kara film sevgisinden geliyor. Quartet West gibi bu güçlendirilmiş üçlü de manzarayı lirik bir kulakla yorumluyor. Karamsar melodilerle yavaş danslardan oluşan program, romantizmin özünü içeriyor. Melodi ister kemandan, ister saksafondan, gitardan, piyanodan veya bastan gelsin, her zaman "Besame Mucho" demeye yaklaşır.

Bolerolar sanatçılara hatırı sayılır bir özgürlük tanıyor. Oturum sessiz ve Haden'in bas soloları sahneler arasında kusursuz bir şekilde akıyor. Albümü Latin cazının genellikle akla gelenden farklı bir yönünü yansıtıyor. Haden'in seansı, ritimleri ve güçlü perküsyonu yönlendirmek yerine şarkı sözlerine ve armoniye dayanıyor. Hayır, şarkı sözleri burada açıkça kullanılmıyor; ancak her zaman her güzel melodinin merkezindedirler.

Charlie Haden bu melankolik ve dinlendirici albüm için bir kez daha Kübalı genç piyanist Gonzalo Rubalcaba ile birlikte çalışmış. Davul ve perküsyondaki Ignacio Berroa çekirdek üçlüyü tamamlıyor. Özel konuklar arasında tenor saksafoncular Joe Lovano ve David Sanchez, kemancı Federico Britos Ruiz ve gitarist Pat Metheny (sadece bir parça) yer alıyor. 

Rubalcaba, her ikisinde de davul ve perküsyonun yer almadığı iki kesimde orkestrasyona katkıda bulunuyor. Haden'in amacı, Ignacio Berroa'nın fırçalarla çalınan yumuşak, ince trampet sesiyle vurguladığı, çubuğun ilk vuruşunun "ve" ile başlayıp ikinci vuruşunda biten kendine özgü bir Latin dans ritmi olan bolero'yu keşfetmek. Bu ritim, yavaş bir dans için mükemmel ve gerçekten de albümün tamamı, acı-tatlı melodiler ve hareketli ritimlerle son derece romantik. 

Haden'in iki orijinali ve Rubalcaba'nın bir orijinali dışında şarkıların çoğu Küba ve Meksika standartlarına uygun ve çok güzeller.  

Nocturne şimdiye kadarki en iyi mum ışığında yenen romantik akşam yemeği müziği olabilir,

Till Brönner - That Summer Double LP

Yaz geliyor. Çok stresli bir iş gününün ardından eve geliyorum. Klimam birkaç saattir tam hızda çalışıyor ve dairemin kapısını açtığımda serin ve ferahlatıcı bir rüzgar üzerime doğru esiyor. Önce derin bir nefes alıyorum, sonra hemen buzdolabına gidip içecek soğuk bir şeyler alıyorum. Müzik siatemimi açıp - That Summer - plağımı plak çalarıma koyarken buz küplerinin de fena olmayacağını düşünüyorum. Güzelce rahatlatıcı ilk şarkı çalarken oturma odamda arka planda çalarken tekrar buzdolabına doğru koşuyorum.

Hemen ardından bir tak, tak, tak sesi geliyor ve önümdeki masanın üzerindeki bardağa üç buz küpü düşüyor. Şimdi tek yapmanız gereken içeceğinizi dökmek, ayakkabılarınızı çıkarmak, ayaklarınızı yukarı kaldırmak, gözlerinizi kapatmak ve zihninizin dolaşmasına izin vermek. 

Zaten ikinci şarkı olan Bein' Green ile birlikte tüm stresin yavaş yavaş vücudumdan nasıl uzaklaştığını fark ediyorum ve giderek daha sakin ve rahat olduğumu fark ediyorum. Derin nefes alıp veriyorum, kumsalda uzanmanın ne kadar harika olacağını hayal ediyorum. Aklımdaki bu güzel görüntüyle soğuk içeceğimden büyük bir yudum daha alıyorum ve hemen derin bir nefes veriyorum. Müzik çok rahatlatıcı olabiliyor..

Dördüncü parça - When Your Lover Is Gone - başladığında, zaten tamamen rahatlamış durumdayım ve vücudumun sistematik olarak yeni güç ve enerjiyle dolduğunu hissediyorum. Klimadan gelen soğuk esinti tüylerimi diken diken ederken buzlu içeceğimden uzun bir yudum daha alıyorum. İşte size albüm bunları hissettiriyor.

Kendimi bildim bileli Bossa Nova hayranıyım ve bu, Antonio Carlos Jobim'den bu yana Bossa Nova tarzı en iyi çalışmalardan biri olmuş .

Melodiler esasen vokalden oluşuyor ve Till Bronner'ın harika trompetiyle yeterince karıştırılıyor. Eşlik eden müzisyenlerin hepsi mükemmel, özellikle de perküsyon. 

Müzik, yaz göğünde yıldızların altında sıcak bir akşamda hafif bir esinti kadar pürüzsüz ve baştan çıkarıcı bir şekilde akıyor. Şiddetle tavsiye ederim.

Ülkemizde double plak olarak bulabilirsiniz, inanın alırsanız pişman olmazsınız.

CHRIS BOTTI – VOL.1 LP

Bir smooth caz yıldızının Blue Note'a katılması ister istemez dikkat çekiyor ama onun burada ne işi var?O da caz yapıyor evet ama...

Chris Botti'nin pek çok caz standardını ele alarak Blue Note'taki ilk albümü için kolay yolu seçmediğini söyleyebiliriz: “Danny Boy”, “Blue In Green”, “Someday My Prince Will Come”, “My Funny Valentine”… 

Tipik olarak bir sanatçı bunu yaptığında felaket çok uzakta değildir; ya daha önce yapılmış olanı taklit eder, ya da bir dans salonuna yakışan, sönük bir yorumla sonuçlanır. Ama en sevdiğim trompetçilerden biri olan Chris Botti gibi bir karakter için durum böyle değil ve bu albüm Chris'in tüm sanatsal niteliklerini doğruluyor…

Pürüzsüz cazdan, kendisini pürüzsüz caz türünde başarılı kılan şeyin özünü koruyor; özellikle notalara hücum etme ve yumuşak bir dokunuşla çalma, gerekli nüansı tam ihtiyaç duyulan yere ekleme, iyi kalibre edilmiş, ilham verici bir müzik ortaya çıkarma tarzı. Hatta zaman zaman merhum büyük Chet Baker'ı en iyi zamanlarını hatırlatan caz. Böylece tüm bu parçaların ustalıkla yeniden tasavvur edildiğine tanık oluyoruz; “Blue in Green” benim görüşüme göre bu albümün başyapıtıdır. Chris Botti, görkemli tarzını ortaya koyarak sadece iki notayla bize Miles Davis'i unutturmayı başarıyor. Teşekkürler Chris Botti! Çünkü herkes bu tür bunu başaramaz.

Chris Botti şunları söylüyor: "2022'de, dünyadaki pek çok şey için yeni bir başlangıç gibi görünen bir dönemde 60 yaşına girdim" diyor Botti. "Tüm orkestrasyonları bir kenara bırakıp kendi çalışıma, grubumun çalışına ve hala sahnede icra etmeyi sevdiğimiz caz klasiklerine daha çok odaklanmak istedim."

Botti, aynı sahneyi paylaştığı harika isimlerle övünebilirken, bu proje onun Miles Davis'ten Keith Jarrett'a, Pat Metheny'den Brad Mehldau'ya kadar kendisine ilham veren geçmiş ve şimdiki caz efsanelerine duyduğu heyecanı paylaşmasına olanak tanıyor. Yaratmaya çalıştığı sofistike ortam müziğinin modelleri olarak Davis'in "Kind of Blue", "John Coltrane ve Johnny Hartman" gibi ikonik albümlerini veya Metheny'nin Charlie Haden ile yaptığı "Beyond the Missouri Sky" işbirliğini örnek gösteriyor.

Yani bu albüm, artırılmış gerçeklikteki %100 Chris Botti'nin sanatını uç noktalara taşıyor. Güzel, son derece estetik ve şaşırtıcı, özellikle benim gibi caz severler için, burada sürpriz daha çok sanatının daha geleneksel caza aktarılmasından geliyor, bu da onu oldukça alışılmadık hale getiriyor. Chris Botti iddiayı kazandı ve kendisinin günümüzün en büyük sanatçılarından biri olduğunu doğruladı, bunu zaten biliyorduk ama bu yine de iyi hissettiriyor!

Caz sever dostlar, bu plağı ki baskısı da muhteşem alırsanız, asla pişman olmayacağınızı size garanti ederim, mutlak kolleksiyonunuza eklemelisiniz.....

Müzisyenler:

Chris Botti (trompet), Taylor Eigsti (piyano), David Foster (piyano), Patrick Warren (yaylı çalgılar), Vinnie Colaiuta (davul), Zach Moses (bas, elektrik bas), Julian Pollack (rhodes, piyano), Gilad Hekselman ( gitar), Leonardo Amuedo (gitar), John Splithoff (vokal), Shane Fontayne (gitar), Chad Lefkowitz-Brown...

Alan Parsons - Time Machine Double LP

Alan Parsons'ın The Time Machine'i aslında albümün yapımcılığını ve mühendisliğini de yapan Parsons'ın kendisinden çok az müzikal girdi içeriyor, ama önemli değil, çünkü zamanın geçişini ve bununla bağlantılı zaferleri, hataları, pişmanlıkları ve anıları konu alan bir konsept albüm, Parsons'ın 90'lardaki en iyi eseri. Parsons'ın geleneksel progresif rock ve pop/rock eğilimlerini biraz tekno ile harmanlıyor. Yapımcı ve mühendis ama yalnızca iki şarkıda org çalıyor (başka enstrüman yok) ve yalnızca bir şarkı yazmış. Bu albümün yıldızları Ian Bairnson ve Stuart Elliott; bu ikisi albümdeki diğer her şeyi yazmış. Özellikle Bairnson birçok farklı enstrüman çalarak parlıyor. Time Machine biraz yumuşak olsa da Alan Parsons'ın 90'ların sonunda yaptığı en iyi şey.

Albüm, Elliott'un yazdığı ve Project'in albümünün açılış şekline benzeyen enstrümantal "The Time Machine (Part 1)" ile açılıyor; iyi bir albüme mükemmel bir başlangıç. Sırada Parsons tarafından kaleme alınan ve yalnızca bir dakika süren "Temporalia" var. Bairnson tarafından yazılan "Out of the Blue" çok iyi bir şarkı, akılda kalıcı bir ritim ve baş vokali Tony Hadley (Spandau Ballet) yapıyor.

Bairnson tarafından yazılan "Call Up", Bairnson'un saksafon solosunu içeren güzel bir şarkıdır. Bairnson tarafından yazılan "Ignorance Is Bliss"in baş vokalini Colin Blunstone (The Zombies) üstleniyor. uzun süredir Proje çalışmalarının bir üyesi; aynı zamanda arka planda vokal yapan Chris Rainbow da var .

Üstte TEMPORALIA ve OUT OF THE BLUE

"Rubber Universe" Bairnson tarafından yazılmış bir enstrümantal parça ve albümdeki en iyi şarkılardan. Bairnson davul dışında tüm enstrümanları çalıyor. Sırada Bairnson tarafından yazılan "Call of the Wild", baş vokalde Maire Brennan'ın (Clannad) yer aldığı ve oldukça Kelt tınısına sahip harika bir çalışma.

"No Future In The Past" Elliott tarafından yazılmıştır ve çok güzel bir şarkıdır. Bu şarkı ve "Temporalia", Parsons'ın seslendirdiği tek şarkıdır. Elliott tarafından yazılan "Press Rewind" albümdeki en iyi şarkılardan biridir. Bairnson tarafından yazılan "The Very Last Time", Beverly Craven'ın seslendirdiği yavaş bir balad. 

Üstte Call Of The Wild

"Far Ago and Long Away" Bairnson'un bir enstrümantalidir ve Projenin I Robot günlerindeki bazı seslerini anımsatmaktadır. Çok karamsar, Pink Floyd şarkılarını anımsatan sentezlenmiş bir basa sahiptir ve konuşulan kısımlar karışımın alt kısmındadır. Albüm, albümü kapatmanın mükemmel yolu olan "The Time Machine (Bölüm 2)" ile kapanıyor.

Albümün orkestra düzenlemelerinde Andrew Powell da var. Bu albüm daha çok 70'lerdeki Alan Parsons Project albümlerine benziyor. Bir dip not I Robot çıkmadan önce Alan Parsons zaman makinesi konseptinde bir albüm yapmak istemişse de Eric Wolfson ile I Robot'u yapmaya karar vermişler.