Coldplay - Moon Music LP

Coldplay her albümü son albümleriymiş gibi ele alıyor ve X&Y'den beri kariyerlerini bitirmekle tehdit ediyorlar. O zamanlar 31 yaşında olan Chris Martin, Viva la Vida'dan sonra "Gruplar 33'ü geçmemeli" demişti. A Head Full of Dreams de "bir şeyin sonu"ydu. Şimdi, 47 yaşında olan Martin sonunda ciddileşti ve son albümleri Moon Music'ten sonra iki albüm daha çıkarmak için somut bir planı var. Coldplay'in müziği son yıllarda durgunlaşmış olabilir, ancak tutarlı yayınlar konser sektörünün devleri olarak ortaya çıkmalarını sağladı. Mylo Xyloto şovları, artık Taylor Swift şovlarının vazgeçilmezi olan LED bileklikleri yaygın olarak kullanan ilk şovlardı ve Music of the Spheres turneleri, izleyicilerin konser için enerji üretmesini sağlayan "kinetik dans pistleri" gibi sürdürülebilirlik konusunda yenilikler getirdi. Müziğin bu büyülü tuhaflığı, canlı şovlarının bu kadar sevilmesinin ve stüdyo kayıtlarının bu kadar kötülenmesinin nedenidir. Bir izleyicinin neşesi sizi kelimenin tam anlamıyla güçlendirdiğinde hayatın karanlık tarafını görmek zordur. 

Seyirciyi uzaklaştırın, biraz daha riskli. "🌈" ve "GOOD FEELiNGS" gibi parça adlarıyla Moon Music, zaten "en 'Coldplay' Coldplay albümü" olarak adlandırıldı, ancak grubun melankolik balad sanatçılarından yıldızlara bakan stadyum devlerine dönüşmesiyle bunun anlamı değişti. O kadar yükseldiler ki -yıldızlara bakmaktan galaksiyi dolaşmaya- bir albüme ay adını vermek geri adım atıyor. Music of the Spheres'in akıcı pop'u ile Everyday Life'ın eklektizmi arasında bir orta yol iddia eden Moon Music, Coldplay'den bıkmak için tüm nedenleri ve gerçekten emekli olduklarında özlenecekleri tüm nedenleri gösteriyor. 

Max Martin tekrar dümende olsa da Moon Music, Viva La Vida'dan bu yana ilk kez bir grubun işi gibi geliyor. Bu hafif bir övgü gibi görünebilir, ancak Coldplay, Martin & Martin'den ziyade dört kişilik bir birim olarak en iyi hallerinde. Chris, outro'daki zorunlu Jonny Buckland gitar yalpalamalarına kadar duyulabilen tek üye olduğunda (bu formül "Magic", "Higher Power" ve "Something Just Like This"te tekrarlanır) etki belirsizdir; dördü de ince ayarlı stadyum grubu gibi vurduğunda, direnmek çok daha zordur. "iAAM"in sözlerine bakın ve Martin kendini bir dağa ve bir Yunan tanrısına benzettiğinde gülün, sonra o ticari marka dik piyano sesi nakaratı duyurduğunda yumruğunuzu sıkmamaya çalışın.

Lüks versiyondaki "Man in the Moon" bile, gençlik grubu soru-cevap saçmalığını utanmadan ikiye katlayarak, teneke Buggles ritmiyle kurtulur. Bu saçmalık, Coldplay'i espriye hayran bir pop ruhuyla temasını koparır; ayrıca onları dünyadaki hemen hemen her sanatçıdan daha büyük yaptı. Albümle ilgili röportajlarda Martin, "havalı olmayanı" benimsemek konusunda (hala saf olsa da) savunmada ve belagatli. "Kendiniz olmanıza izin verilseydi, dünya şu anki kadar saldırgan olur muydu?" diye sordu The New Yorker'dan Amanda Petrusich'e: "Bence [dünyadaki] şiddetin ve çatışmanın çoğu bastırma, bastırma ve açığa çıkarılmamış hasardan kaynaklanıyor." Coldplay'in çocuksu hayrete kapılması için gereken tek gerekçe bu. Ancak büyük duygular basit olmak zorunda değil ve çocuksu hayret, mümkün olan en sıradan duygulara geri dönmek anlamına gelmek zorunda değil. Duygular tam da bu zamanlarda ortaya çıkıyor: 

Bu albümde en sık duyulan kelimeler "la la" ve şarkıların yaklaşık yarısı sözsüz bir hep bir ağızdan şarkı söylemeyle bitiyor. Martin, sondan bir önceki parça olan "All My Love"da "La-la-lay/That's all, all I can say" dediğinde, adeta birine "evet, Chris, biliyoruz!" demesi için meydan okuyor, ama çok kaliteli bir ballad. Coldplay güçlü yanlarını hatırladığında, yılların en iyi materyaliyle son bulur. "Jupiter", diğer kadınlara olan sevgisini keşfeden bir kadına yazılmış gerçekten hoş bir övgüdür:

   

Coldplay'in uzun zamandır olmadığı kadar düşünceli, Ghost Stories sonrası nadir şarkılardan biri, erken dönem çalışmalarının samimiyetine başarılı bir şekilde geri dönüyor. ("Don't Give Up" 80.000 kişiye değil, tek bir kişiye söylendiğinde daha fazla anlam ifade ediyor.) "Aeterna", basçı Guy Berryman'ın Martin'in dijital olarak değiştirilmiş falsettosuna öncelik verdiği, ortam dansı shuffle'ı için sözleri kenara itiyor. 

Caz eksantrik Louis Cole'un "Weird Part of the Night"ından alınan bir arka vuruşla, Chainsmokers'ı hala "GOOD FEELiNGS" adlı bir şarkıyı birlikte yazmaları için neden işe aldıklarını merak ettiren türden bir stilistik sapma. Bu öngörülemeyen kalite kontrolü, Coldplay'i savunmayı veya reddetmeyi sinir bozucu hale getiriyor; her şüpheli seçim için köşede bekleyen 6 dakikalık bir nu-jazz vamp veya klasik progresif pop eseri var. 

Sadece Coldplay "🌈" adında bir şarkı yapardı, ancak sadece Coldplay onu albümün en güzel ve keşfedici şarkısı da yapardı. Başka bir "Fix You" tekrarı olarak başlayan şey, Martin'in Jeff Buckley yerine Parachutes'ı yaparken Cocteau Twins ve Sigur Rós dinlemiş gibi giderek keyifli hale geliyor. Bu yüzden "We Pray" gibi bir şarkı potansiyeline ulaşamadığında daha da sinir bozucu oluyor. Bazı seçimleri cesurca: Filistinli Şilili sanatçı Elyanna'dan bir özellik ve İran protesto şarkısı “Baraye”nin adı geçiyor. Burna Boy ve Little Simz, ruh dolu konuk görünümleriyle ellerinden gelenin en iyisini yapıyorlar. 

Ancak “We Pray” bir kez daha “la la”lar ve basit duygularla dolduruluyor, o kadar fazla doldurulmuş ki farklı kıtalara sahip iki alternatif versiyon var. En iyi hallerinde, Coldplay kendi boyutlarındaki hiçbir grubun başaramayacağı şeyleri başarabiliyor. Moon Music'te neden bu kadar uzun süre dayandıklarını, neden hiçbir yanlış hip-hop egzersizinin veya beceriksiz şarkı sözlerinin saltanatlarını durduramayacağını göstermeye yetecek kadar çekicilik var. 

Bir diğer bonus parça olan “The Karate Kid”, yazdıkları kadar iyi bir hüzünlü balad. Sözler kağıt üzerinde hala saçma ve şarkıdaki “Daniel”ın The Karate Kid'in orijinal bir karakteri mi yoksa gerçek kahramanı mı olduğunu bilmek zor. Ancak ayrıntılar önemli değil: Şarkı, Martin'in sevdiği birinin acısını düzeltmeye çalışmak yerine onunla oturduğu nadir bir an ve bu yüzden hayalleri gerçeğe dönüştürmekle ilgili kaçınılmaz dizeler hak edilmiş hissettiriyor. Ya da geç dönem Coldplay'in tabiriyle: 🌈'dan önce 🌧️ olduğunu hala hatırlıyorlar. 

Sonuç bana göre yine güzel bir Coldplay albümü Moon Music. Kolleksiyonunuzda olması gerekli bir plak.

Charlie Haden - Nocturne Double LP

Gece karanlıkta ne duyuyorsunuız? Küçük şeyler? Gün içinde fark edilmeyen sesler. Cırcır böcekleri, gıcırdayan menteşeler, hafif mırıldanan makineler, otomobil trafiğinin uğultusu ve belki uzaktaki bir televizyon veya radyo. Gece yaratıkları her yerde...

Charlie Haden'in ballad albümü Nocturne, onun kara film sevgisinden geliyor. Quartet West gibi bu güçlendirilmiş üçlü de manzarayı lirik bir kulakla yorumluyor. Karamsar melodilerle yavaş danslardan oluşan program, romantizmin özünü içeriyor. Melodi ister kemandan, ister saksafondan, gitardan, piyanodan veya bastan gelsin, her zaman "Besame Mucho" demeye yaklaşır.

Bolerolar sanatçılara hatırı sayılır bir özgürlük tanıyor. Oturum sessiz ve Haden'in bas soloları sahneler arasında kusursuz bir şekilde akıyor. Albümü Latin cazının genellikle akla gelenden farklı bir yönünü yansıtıyor. Haden'in seansı, ritimleri ve güçlü perküsyonu yönlendirmek yerine şarkı sözlerine ve armoniye dayanıyor. Hayır, şarkı sözleri burada açıkça kullanılmıyor; ancak her zaman her güzel melodinin merkezindedirler.

Charlie Haden bu melankolik ve dinlendirici albüm için bir kez daha Kübalı genç piyanist Gonzalo Rubalcaba ile birlikte çalışmış. Davul ve perküsyondaki Ignacio Berroa çekirdek üçlüyü tamamlıyor. Özel konuklar arasında tenor saksafoncular Joe Lovano ve David Sanchez, kemancı Federico Britos Ruiz ve gitarist Pat Metheny (sadece bir parça) yer alıyor. 

Rubalcaba, her ikisinde de davul ve perküsyonun yer almadığı iki kesimde orkestrasyona katkıda bulunuyor. Haden'in amacı, Ignacio Berroa'nın fırçalarla çalınan yumuşak, ince trampet sesiyle vurguladığı, çubuğun ilk vuruşunun "ve" ile başlayıp ikinci vuruşunda biten kendine özgü bir Latin dans ritmi olan bolero'yu keşfetmek. Bu ritim, yavaş bir dans için mükemmel ve gerçekten de albümün tamamı, acı-tatlı melodiler ve hareketli ritimlerle son derece romantik. 

Haden'in iki orijinali ve Rubalcaba'nın bir orijinali dışında şarkıların çoğu Küba ve Meksika standartlarına uygun ve çok güzeller.  

Nocturne şimdiye kadarki en iyi mum ışığında yenen romantik akşam yemeği müziği olabilir,

Till Brönner - That Summer Double LP

Yaz geliyor. Çok stresli bir iş gününün ardından eve geliyorum. Klimam birkaç saattir tam hızda çalışıyor ve dairemin kapısını açtığımda serin ve ferahlatıcı bir rüzgar üzerime doğru esiyor. Önce derin bir nefes alıyorum, sonra hemen buzdolabına gidip içecek soğuk bir şeyler alıyorum. Müzik siatemimi açıp - That Summer - plağımı plak çalarıma koyarken buz küplerinin de fena olmayacağını düşünüyorum. Güzelce rahatlatıcı ilk şarkı çalarken oturma odamda arka planda çalarken tekrar buzdolabına doğru koşuyorum.

Hemen ardından bir tak, tak, tak sesi geliyor ve önümdeki masanın üzerindeki bardağa üç buz küpü düşüyor. Şimdi tek yapmanız gereken içeceğinizi dökmek, ayakkabılarınızı çıkarmak, ayaklarınızı yukarı kaldırmak, gözlerinizi kapatmak ve zihninizin dolaşmasına izin vermek. 

Zaten ikinci şarkı olan Bein' Green ile birlikte tüm stresin yavaş yavaş vücudumdan nasıl uzaklaştığını fark ediyorum ve giderek daha sakin ve rahat olduğumu fark ediyorum. Derin nefes alıp veriyorum, kumsalda uzanmanın ne kadar harika olacağını hayal ediyorum. Aklımdaki bu güzel görüntüyle soğuk içeceğimden büyük bir yudum daha alıyorum ve hemen derin bir nefes veriyorum. Müzik çok rahatlatıcı olabiliyor..

Dördüncü parça - When Your Lover Is Gone - başladığında, zaten tamamen rahatlamış durumdayım ve vücudumun sistematik olarak yeni güç ve enerjiyle dolduğunu hissediyorum. Klimadan gelen soğuk esinti tüylerimi diken diken ederken buzlu içeceğimden uzun bir yudum daha alıyorum. İşte size albüm bunları hissettiriyor.

Kendimi bildim bileli Bossa Nova hayranıyım ve bu, Antonio Carlos Jobim'den bu yana Bossa Nova tarzı en iyi çalışmalardan biri olmuş .

Melodiler esasen vokalden oluşuyor ve Till Bronner'ın harika trompetiyle yeterince karıştırılıyor. Eşlik eden müzisyenlerin hepsi mükemmel, özellikle de perküsyon. 

Müzik, yaz göğünde yıldızların altında sıcak bir akşamda hafif bir esinti kadar pürüzsüz ve baştan çıkarıcı bir şekilde akıyor. Şiddetle tavsiye ederim.

Ülkemizde double plak olarak bulabilirsiniz, inanın alırsanız pişman olmazsınız.

CHRIS BOTTI – VOL.1 LP

Bir smooth caz yıldızının Blue Note'a katılması ister istemez dikkat çekiyor ama onun burada ne işi var?O da caz yapıyor evet ama...

Chris Botti'nin pek çok caz standardını ele alarak Blue Note'taki ilk albümü için kolay yolu seçmediğini söyleyebiliriz: “Danny Boy”, “Blue In Green”, “Someday My Prince Will Come”, “My Funny Valentine”… 

Tipik olarak bir sanatçı bunu yaptığında felaket çok uzakta değildir; ya daha önce yapılmış olanı taklit eder, ya da bir dans salonuna yakışan, sönük bir yorumla sonuçlanır. Ama en sevdiğim trompetçilerden biri olan Chris Botti gibi bir karakter için durum böyle değil ve bu albüm Chris'in tüm sanatsal niteliklerini doğruluyor…

Pürüzsüz cazdan, kendisini pürüzsüz caz türünde başarılı kılan şeyin özünü koruyor; özellikle notalara hücum etme ve yumuşak bir dokunuşla çalma, gerekli nüansı tam ihtiyaç duyulan yere ekleme, iyi kalibre edilmiş, ilham verici bir müzik ortaya çıkarma tarzı. Hatta zaman zaman merhum büyük Chet Baker'ı en iyi zamanlarını hatırlatan caz. Böylece tüm bu parçaların ustalıkla yeniden tasavvur edildiğine tanık oluyoruz; “Blue in Green” benim görüşüme göre bu albümün başyapıtıdır. Chris Botti, görkemli tarzını ortaya koyarak sadece iki notayla bize Miles Davis'i unutturmayı başarıyor. Teşekkürler Chris Botti! Çünkü herkes bu tür bunu başaramaz.

Chris Botti şunları söylüyor: "2022'de, dünyadaki pek çok şey için yeni bir başlangıç gibi görünen bir dönemde 60 yaşına girdim" diyor Botti. "Tüm orkestrasyonları bir kenara bırakıp kendi çalışıma, grubumun çalışına ve hala sahnede icra etmeyi sevdiğimiz caz klasiklerine daha çok odaklanmak istedim."

Botti, aynı sahneyi paylaştığı harika isimlerle övünebilirken, bu proje onun Miles Davis'ten Keith Jarrett'a, Pat Metheny'den Brad Mehldau'ya kadar kendisine ilham veren geçmiş ve şimdiki caz efsanelerine duyduğu heyecanı paylaşmasına olanak tanıyor. Yaratmaya çalıştığı sofistike ortam müziğinin modelleri olarak Davis'in "Kind of Blue", "John Coltrane ve Johnny Hartman" gibi ikonik albümlerini veya Metheny'nin Charlie Haden ile yaptığı "Beyond the Missouri Sky" işbirliğini örnek gösteriyor.

Yani bu albüm, artırılmış gerçeklikteki %100 Chris Botti'nin sanatını uç noktalara taşıyor. Güzel, son derece estetik ve şaşırtıcı, özellikle benim gibi caz severler için, burada sürpriz daha çok sanatının daha geleneksel caza aktarılmasından geliyor, bu da onu oldukça alışılmadık hale getiriyor. Chris Botti iddiayı kazandı ve kendisinin günümüzün en büyük sanatçılarından biri olduğunu doğruladı, bunu zaten biliyorduk ama bu yine de iyi hissettiriyor!

Caz sever dostlar, bu plağı ki baskısı da muhteşem alırsanız, asla pişman olmayacağınızı size garanti ederim, mutlak kolleksiyonunuza eklemelisiniz.....

Müzisyenler:

Chris Botti (trompet), Taylor Eigsti (piyano), David Foster (piyano), Patrick Warren (yaylı çalgılar), Vinnie Colaiuta (davul), Zach Moses (bas, elektrik bas), Julian Pollack (rhodes, piyano), Gilad Hekselman ( gitar), Leonardo Amuedo (gitar), John Splithoff (vokal), Shane Fontayne (gitar), Chad Lefkowitz-Brown...