Beyond The Missouri Sky - Charlie Haden & Pat Metheny Double LP

Charlie Haden ve Pat Metheny, her ikisi de Missouri'den olan ve iyi arkadaş olan bu iki sanatçı, büyük ölçüde akustik bir düet olan bu albümü için güçlerini birleştirmiş. Tüm parçalar akustik bas ve gitar düetleri olarak kaydedildi ve parçaların yaklaşık yarısında Metheny, synclavier'de ya da ek bir akustik gitar bölümüyle bazı "orkestral" arka planlar ekledi. Ancak bu eklemeler, yalnızca doku ve tonlama katıyor ve bas ile gitarın birincil seslerini gölgede bırakmıyor.

Tarz açısından, bu albüm her iki sanatçı için, özellikle Metheny için bir sapma niteliğinde. Haden, bu müziği "çağdaş empresyonist Amerikan müziği" olarak adlandırdı ki bunun müziği çok güzel tanımladığını düşünüyorum. Albüm, geleneksel anlamda bir caz albümü olmasa da, güzel bir doğaçlama ve etkileşim sunuyor. Birçok parçada Amerikan taşrasından gelen basit bir folk hissi var, ancak şarkılar kesinlikle basit değil. İki sanatçının sergilediği akor seslendirmeleri ve armonik duyarlılık şaşırtıcı ve melodi ile solo çizgilerini bükerek ve esneterek etkileyici ve düşünceli müzikal ifadeler oluşturuyorlar.

Bu harika bir albüm, bir Pat Metheny Group ya da Quartet West kaydı gibi olmasını beklemek yerine ancak onu kendi terimleriyle yaklaşmaya istekli olmanız gerekiyor; .

Charlie Haden ve Pat Metheny, 1970'lerden beri iyi arkadaşlar, bu yüzden Beyond the Missouri Sky'ın onların birlikte yaptıkları ilk düet albümü olması biraz şaşırtıcı. Her iki müzisyen de Missouri'deki küçük kasabalardan geliyor ve Metheny, albüm kitapçığındaki notlarda, benzer çocukluk ortamlarının iki oyuncunun birbirine olan sevgisini ve uyumunu açıklayabileceğini düşünüyor. Yanıt ne olursa olsun, bu mantıklı eşleşmenin sonucu oldukça melankolik bir albüm olmuş. Metheny'nin elektrik gitarında karanlık bir tonu var ve Beyond the Missouri Sky'da akustik gitar çaldığında sesi benzer şekilde derin ve yuvarlak bir hale geliyor. Metheny, Haden'ı tüm zamanların en büyük doğaçlamacılarından biri olarak adlandırmış albümü. Beyond the Missouri Sky'da çalımı her zamanki gibi hassas ve güzel.

Haden ve Metheny'nin albümde aradıkları atmosfere bir ölçüde hak verilebilir, ancak yavaş ve orta tempo materyallerin baskın olması dinleyici üzerinde yorucu bir etki yaratabiliyor.  The Precious Jewel parçasında, sonuçlar yine atmosferik oluyor ve aslında albüm kapağında belirgin şekilde yer alan Ortabatı manzaralarını daha da çağrıştırıyor. Metheny, ritmik bir tempo oluştururken, Haden kusursuz tonuyla asil melodiyi çalıyor. Bu parça, Metheny'nin performansın sesini yoğunlaştırmak için farklı gitarları üst üste eklemesini de sergiliyor. Sonuçlar, en azından ruhsal olarak, 1990'ların ikinci yarısında Bill Frisell'in kayıtlarına benzer bir yapıya sahip.

Bu albümde Metheny ve Haden'ın birçok bestesi yer alsa da, albümdeki eski materyalleri yeniden yorumlamaları en etkili olanları. Jimmy Webb'in klasik parçası The Moon Is a Harsh Mistress, Metheny'nin güzel bir düet performansına eşlik eden ince gitar ve synth dokunuşlarıyla son derece nostaljik. Geleneksel He's Gone Away ise adeta hiç var olmayan en iyi ninni gibi. Genel olarak, Beyond the Missouri Sky materyali gerçekten etkileyici olduğundan mükemmel bir albüm, ancak zaman zaman yorucu olabiliyor. 

Alan Parsons - From The New World LP

 

Alan Parsons ve Alan Parsons Project, onlarca yıl boyunca bana eşlik eden birkaç grup ve sanatçının arasında yer alıyor. Onlarda bir sihir var. Tabii ki iniş ve çıkışlar oldu, ancak oldukça az sayıda düşüş oldu. Bu yeni From The New World albümü ise zamanla değer kazanan bir albüm!

Son yıllarda Alan Parsons'ın etrafındaki grup oldukça değişmiş durumda, ancak hala gerçekten sağlam bir yapıda. Parsons'ın kayıtlarında alıştığımız gibi, birçok vokalist sırayla şarkı söylüyor. Bu sefer Tommy Shaw (Styx), P-O Olsson, David Pack, Todd Cooper, Mark Mikel, James Durbin, Dan Tracey, Tabitha Fair ve Alan Parsons’ın kendisi vokalistler arasında. Gerçekten ince bir vokalist listesi.

Alışıldığı gibi müzik genellikle çok yumuşak, pop, westcoast, AOR, senfonik rock/pop ve hatta caz unsurlarını içeriyor. "You Are The Light" adlı parçada, armoni vokaller bana "The Day The Earth Stood Still" (Planet 3) şarkısını hatırlatıyor. Bu şarkı, David Pack’in grubu Ambrosia'nın sonraki albümlerine kolayca uyabilirdi, bu arada.

Ancak,  neden eskiden The Ronettes tarafından söylenen "Be My Baby" şarkısının bir cover versiyonunu dahil ettiklerini anlayamıyorum (1964 yılı). Güzel bir eski şarkı ama burada tamamen yersiz olmuş.

Biyografinin şarkı-başına-line-up içermemesi de ayrıca bir ayıp. Çalanları (ve bazen de söyleyenleri) tam olarak kimlerin olduğunu bilmek için gerekli olurdu. Gitar’da Jeff Kollmann, Dan Tracey, Doug Powell, Jeff Marshall ve James Durbin bulunuyor – üstüne üstlük, iki konuk solosuyla da Joe Bonamassa gibi bir ustayı görüyoruz. Diğer beş müzisyeni belirleyebilmek gerçekten hoş olurdu. Ancak, yumuşak sesi ve fantastik düzenlemeleriyle tanıdık gelecektir. Çok sayıda klavye, yaylılar, gitarlar ve armoni vokalleri.

4 üzerinden bir puanı hak ediyor gibi, demeliyim.

Alan Parsons, kariyerine 19 yaşında Londra’da efsanevi Abbey Road stüdyolarında asistan mühendis olarak The Beatles’ın Let It Be ve Abbey Road albümlerinde çalışarak başladı. Peter Jackson’ın Get Back serisini yakından izleyenler, Parsons’un Fab Four ile birlikte çalıştığı eski görüntüleri gördü. Parsons, kısa süre içinde Paul McCartney, The Hollies ve Pink Floyd'un 1973 başyapıtları The Dark Side of the Moon albümlerine yenilikçi mühendislik tarzını getirdi.

Parsons kısa sürede yapımcı rolüne geçerek, Pilot, Cockney Rebel, Ambrosia ve Al Stewart gibi isimlerle sayısız altın ve platin ödüller kazandı. Aynı zamanda, Eric Woolfson adlı şarkı yazarı/vokalisti ile dünyanın ünlü Alan Parsons Project'i kurarak "Eye in the Sky," "Don't Answer Me," "Time" ve "Games People Play" gibi birçok hit şarkı üretti. Parsons/Woolfson ikilisi hiç tur yapmadı, ancak tüm çabalarını stüdyoda yoğunlaştırdılar. Projeyle on stüdyo albümünden sonra, Parsons kendi adı altında albümler kaydetmeye başladı ve dünya çapındaki milyonlarca hayranının büyük memnuniyetiyle ilk kez sahne almaya başladı.

2019 yılında, Eye In the Sky'ın 35. Yıldönümü baskısı için Grammy kazanmalarının yanı sıra Parsons, The Secret adında beşinci solo albümünü çıkardı. Bu albüm, Parsons'un tutkusu olan sihir teması etrafında dönen bir albümdü. The Secret, 15 yıllık ilk stüdyo kaydıydı ve dünya çapında turnelerle sonuçlandı.

2019 yılında iki konser filme alındı ve 2021/2022 yıllarında yayımlandı. IM3 Global Entertainment tarafından üretilen The NeverEnding Show: Live in the Netherlands ve One Note Symphony: Live in Tel Aviv son birkaç ay içinde Frontiers Records tarafından uluslararası beğeniyle yayımlandı. Tel Aviv konseri, Alan Parsons Live Project'in 80 parçalık bir senfoni orkestrasıyla birlikte sahne aldığı bir konserdi. Bu konserlere AlanParsons.com'dan ve BURADAN: (Tel Aviv) ve BURADAN: (Netherlands) ulaşılabilir.

Parsons, 2019 yılında İngiltere Kraliçesi’nden sanatlara katkılarından dolayı prestijli OBE (Order Of The British Empire) ödülünü aldı. Yeni albümü From the New World, STYX grubundan Tommy Shaw, Ambrosia'nın eski üyelerinden David Pack, American Idol'dan James Durbin ve gitar efsanesi Joe Bonamassa gibi özel konuklarla dolu ünlü bir kadroyu içeriyor.

Parçalar:

1.     Fare Thee Well

2.     The Secret

3.     Uroboros

4.     Don’t Fade Now

5.     Give’ Em My Love

6.     Obstacles

7.     I Won’t Be Led Astray

8.     You Are The Light

9.     Halo

1    Goin’ Home

11  Be My Baby

Coldplay - Moon Music LP

Coldplay her albümü son albümleriymiş gibi ele alıyor ve X&Y'den beri kariyerlerini bitirmekle tehdit ediyorlar. O zamanlar 31 yaşında olan Chris Martin, Viva la Vida'dan sonra "Gruplar 33'ü geçmemeli" demişti. A Head Full of Dreams de "bir şeyin sonu"ydu. Şimdi, 47 yaşında olan Martin sonunda ciddileşti ve son albümleri Moon Music'ten sonra iki albüm daha çıkarmak için somut bir planı var. Coldplay'in müziği son yıllarda durgunlaşmış olabilir, ancak tutarlı yayınlar konser sektörünün devleri olarak ortaya çıkmalarını sağladı. Mylo Xyloto şovları, artık Taylor Swift şovlarının vazgeçilmezi olan LED bileklikleri yaygın olarak kullanan ilk şovlardı ve Music of the Spheres turneleri, izleyicilerin konser için enerji üretmesini sağlayan "kinetik dans pistleri" gibi sürdürülebilirlik konusunda yenilikler getirdi. Müziğin bu büyülü tuhaflığı, canlı şovlarının bu kadar sevilmesinin ve stüdyo kayıtlarının bu kadar kötülenmesinin nedenidir. Bir izleyicinin neşesi sizi kelimenin tam anlamıyla güçlendirdiğinde hayatın karanlık tarafını görmek zordur. 

Seyirciyi uzaklaştırın, biraz daha riskli. "🌈" ve "GOOD FEELiNGS" gibi parça adlarıyla Moon Music, zaten "en 'Coldplay' Coldplay albümü" olarak adlandırıldı, ancak grubun melankolik balad sanatçılarından yıldızlara bakan stadyum devlerine dönüşmesiyle bunun anlamı değişti. O kadar yükseldiler ki -yıldızlara bakmaktan galaksiyi dolaşmaya- bir albüme ay adını vermek geri adım atıyor. Music of the Spheres'in akıcı pop'u ile Everyday Life'ın eklektizmi arasında bir orta yol iddia eden Moon Music, Coldplay'den bıkmak için tüm nedenleri ve gerçekten emekli olduklarında özlenecekleri tüm nedenleri gösteriyor. 

Max Martin tekrar dümende olsa da Moon Music, Viva La Vida'dan bu yana ilk kez bir grubun işi gibi geliyor. Bu hafif bir övgü gibi görünebilir, ancak Coldplay, Martin & Martin'den ziyade dört kişilik bir birim olarak en iyi hallerinde. Chris, outro'daki zorunlu Jonny Buckland gitar yalpalamalarına kadar duyulabilen tek üye olduğunda (bu formül "Magic", "Higher Power" ve "Something Just Like This"te tekrarlanır) etki belirsizdir; dördü de ince ayarlı stadyum grubu gibi vurduğunda, direnmek çok daha zordur. "iAAM"in sözlerine bakın ve Martin kendini bir dağa ve bir Yunan tanrısına benzettiğinde gülün, sonra o ticari marka dik piyano sesi nakaratı duyurduğunda yumruğunuzu sıkmamaya çalışın.

Lüks versiyondaki "Man in the Moon" bile, gençlik grubu soru-cevap saçmalığını utanmadan ikiye katlayarak, teneke Buggles ritmiyle kurtulur. Bu saçmalık, Coldplay'i espriye hayran bir pop ruhuyla temasını koparır; ayrıca onları dünyadaki hemen hemen her sanatçıdan daha büyük yaptı. Albümle ilgili röportajlarda Martin, "havalı olmayanı" benimsemek konusunda (hala saf olsa da) savunmada ve belagatli. "Kendiniz olmanıza izin verilseydi, dünya şu anki kadar saldırgan olur muydu?" diye sordu The New Yorker'dan Amanda Petrusich'e: "Bence [dünyadaki] şiddetin ve çatışmanın çoğu bastırma, bastırma ve açığa çıkarılmamış hasardan kaynaklanıyor." Coldplay'in çocuksu hayrete kapılması için gereken tek gerekçe bu. Ancak büyük duygular basit olmak zorunda değil ve çocuksu hayret, mümkün olan en sıradan duygulara geri dönmek anlamına gelmek zorunda değil. Duygular tam da bu zamanlarda ortaya çıkıyor: 

Bu albümde en sık duyulan kelimeler "la la" ve şarkıların yaklaşık yarısı sözsüz bir hep bir ağızdan şarkı söylemeyle bitiyor. Martin, sondan bir önceki parça olan "All My Love"da "La-la-lay/That's all, all I can say" dediğinde, adeta birine "evet, Chris, biliyoruz!" demesi için meydan okuyor, ama çok kaliteli bir ballad. Coldplay güçlü yanlarını hatırladığında, yılların en iyi materyaliyle son bulur. "Jupiter", diğer kadınlara olan sevgisini keşfeden bir kadına yazılmış gerçekten hoş bir övgüdür:

   

Coldplay'in uzun zamandır olmadığı kadar düşünceli, Ghost Stories sonrası nadir şarkılardan biri, erken dönem çalışmalarının samimiyetine başarılı bir şekilde geri dönüyor. ("Don't Give Up" 80.000 kişiye değil, tek bir kişiye söylendiğinde daha fazla anlam ifade ediyor.) "Aeterna", basçı Guy Berryman'ın Martin'in dijital olarak değiştirilmiş falsettosuna öncelik verdiği, ortam dansı shuffle'ı için sözleri kenara itiyor. 

Caz eksantrik Louis Cole'un "Weird Part of the Night"ından alınan bir arka vuruşla, Chainsmokers'ı hala "GOOD FEELiNGS" adlı bir şarkıyı birlikte yazmaları için neden işe aldıklarını merak ettiren türden bir stilistik sapma. Bu öngörülemeyen kalite kontrolü, Coldplay'i savunmayı veya reddetmeyi sinir bozucu hale getiriyor; her şüpheli seçim için köşede bekleyen 6 dakikalık bir nu-jazz vamp veya klasik progresif pop eseri var. 

Sadece Coldplay "🌈" adında bir şarkı yapardı, ancak sadece Coldplay onu albümün en güzel ve keşfedici şarkısı da yapardı. Başka bir "Fix You" tekrarı olarak başlayan şey, Martin'in Jeff Buckley yerine Parachutes'ı yaparken Cocteau Twins ve Sigur Rós dinlemiş gibi giderek keyifli hale geliyor. Bu yüzden "We Pray" gibi bir şarkı potansiyeline ulaşamadığında daha da sinir bozucu oluyor. Bazı seçimleri cesurca: Filistinli Şilili sanatçı Elyanna'dan bir özellik ve İran protesto şarkısı “Baraye”nin adı geçiyor. Burna Boy ve Little Simz, ruh dolu konuk görünümleriyle ellerinden gelenin en iyisini yapıyorlar. 

Ancak “We Pray” bir kez daha “la la”lar ve basit duygularla dolduruluyor, o kadar fazla doldurulmuş ki farklı kıtalara sahip iki alternatif versiyon var. En iyi hallerinde, Coldplay kendi boyutlarındaki hiçbir grubun başaramayacağı şeyleri başarabiliyor. Moon Music'te neden bu kadar uzun süre dayandıklarını, neden hiçbir yanlış hip-hop egzersizinin veya beceriksiz şarkı sözlerinin saltanatlarını durduramayacağını göstermeye yetecek kadar çekicilik var. 

Bir diğer bonus parça olan “The Karate Kid”, yazdıkları kadar iyi bir hüzünlü balad. Sözler kağıt üzerinde hala saçma ve şarkıdaki “Daniel”ın The Karate Kid'in orijinal bir karakteri mi yoksa gerçek kahramanı mı olduğunu bilmek zor. Ancak ayrıntılar önemli değil: Şarkı, Martin'in sevdiği birinin acısını düzeltmeye çalışmak yerine onunla oturduğu nadir bir an ve bu yüzden hayalleri gerçeğe dönüştürmekle ilgili kaçınılmaz dizeler hak edilmiş hissettiriyor. Ya da geç dönem Coldplay'in tabiriyle: 🌈'dan önce 🌧️ olduğunu hala hatırlıyorlar. 

Sonuç bana göre yine güzel bir Coldplay albümü Moon Music. Kolleksiyonunuzda olması gerekli bir plak.

Charlie Haden - Nocturne Double LP

Gece karanlıkta ne duyuyorsunuız? Küçük şeyler? Gün içinde fark edilmeyen sesler. Cırcır böcekleri, gıcırdayan menteşeler, hafif mırıldanan makineler, otomobil trafiğinin uğultusu ve belki uzaktaki bir televizyon veya radyo. Gece yaratıkları her yerde...

Charlie Haden'in ballad albümü Nocturne, onun kara film sevgisinden geliyor. Quartet West gibi bu güçlendirilmiş üçlü de manzarayı lirik bir kulakla yorumluyor. Karamsar melodilerle yavaş danslardan oluşan program, romantizmin özünü içeriyor. Melodi ister kemandan, ister saksafondan, gitardan, piyanodan veya bastan gelsin, her zaman "Besame Mucho" demeye yaklaşır.

Bolerolar sanatçılara hatırı sayılır bir özgürlük tanıyor. Oturum sessiz ve Haden'in bas soloları sahneler arasında kusursuz bir şekilde akıyor. Albümü Latin cazının genellikle akla gelenden farklı bir yönünü yansıtıyor. Haden'in seansı, ritimleri ve güçlü perküsyonu yönlendirmek yerine şarkı sözlerine ve armoniye dayanıyor. Hayır, şarkı sözleri burada açıkça kullanılmıyor; ancak her zaman her güzel melodinin merkezindedirler.

Charlie Haden bu melankolik ve dinlendirici albüm için bir kez daha Kübalı genç piyanist Gonzalo Rubalcaba ile birlikte çalışmış. Davul ve perküsyondaki Ignacio Berroa çekirdek üçlüyü tamamlıyor. Özel konuklar arasında tenor saksafoncular Joe Lovano ve David Sanchez, kemancı Federico Britos Ruiz ve gitarist Pat Metheny (sadece bir parça) yer alıyor. 

Rubalcaba, her ikisinde de davul ve perküsyonun yer almadığı iki kesimde orkestrasyona katkıda bulunuyor. Haden'in amacı, Ignacio Berroa'nın fırçalarla çalınan yumuşak, ince trampet sesiyle vurguladığı, çubuğun ilk vuruşunun "ve" ile başlayıp ikinci vuruşunda biten kendine özgü bir Latin dans ritmi olan bolero'yu keşfetmek. Bu ritim, yavaş bir dans için mükemmel ve gerçekten de albümün tamamı, acı-tatlı melodiler ve hareketli ritimlerle son derece romantik. 

Haden'in iki orijinali ve Rubalcaba'nın bir orijinali dışında şarkıların çoğu Küba ve Meksika standartlarına uygun ve çok güzeller.  

Nocturne şimdiye kadarki en iyi mum ışığında yenen romantik akşam yemeği müziği olabilir,