I Musici - Vivaldi LP box (18 plaklık kutu)

Antonio Vivaldi, tam anlamıyla Antonio Lucio Vivaldi (4 Mart 1678, Venedik, Venedik Cumhuriyeti- 28 Temmuz 1741, Viyana, Avusturya), Konçerto ve geç Barok enstrümantal müzik tarzı biçiminde belirleyici bir iz bırakan İtalyan besteci ve kemancı.  

Hayatı

Vivaldi'nin ana öğretmeni muhtemelen 1685 yılında Venedik'teki San Marco Bazilikası orkestrasına kemancı olarak kabul edilen babası Giovanni Battista' ydı.  En büyük çocuk olan Antonio, rahiplik için eğitildi ve 1703'te rütbesi verildi. Kendine özgü kızıl saçları daha sonra ona Il Prete Rosso ("Kızıl Rahip") lakabını kazandıracaktı.  Bilinen ilk kez 1696'da "fazladan" bir kemancı olarak bazilikada babasıyla birlikte çalarak sahneye çıktı. Mükemmel bir kemancı oldu ve 1703'te kimsesizlerin evi olan Ospedale della Pietà' ya keman ustası olarak atandı.  Pietà, kadın mahallelerinin müzik eğitiminde uzmanlaştı ve müziğe yeteneği olanların olduğu mükemmel koro ve orkestraya atandı; bunların çok övülen performansları ile kurumun bağış arayışına yardımcı oldu.  Vivaldi, kariyerinin büyük bölümünde keman ustası (1703–09; 1711–15), enstrümantal müzik yönetmeni (1716–17; 1735–38) ve ücretli harici beste tedarikçisi olarak (1723–29; 1739–40) Pietà ile ilişkiler içindeydi.

Rahip olarak atanmasından kısa bir süre sonra Vivaldi, bronşiyal astım olduğuna inanılan kronik bir hastalık nedeniyle ayin kutlamayı bıraktı.  Bu duruma rağmen, laik bir rahip olarak statüsünü ciddiye aldı ve hatta dindar bir bağnaz olarak ün kazandı.

Antonio Vivaldi

Vivaldi'nin ilk müzik besteleri Pietà' daki ilk yıllarından kalmadır.  Üçlü sonatlarının ve keman sonatlarının basılı koleksiyonları sırasıyla 1705 ve 1709'da yayınlandı ve 1711'de keman ve yaylı çalgılar orkestrası için ilk ve en etkili konçerto seti (Opus 3, L'estro armonico) Amsterdam müzik yayıncılık firması tarafından yayınlandı.  Estienne Roger' ın.  1719'a kadar olan yıllarda Roger, konçertolarının üç koleksiyonunu (opus 4, 6 ve 7) ve bir sonat koleksiyonunu (Opus 5) daha yayınladı.

Vivaldi, kutsal vokal müziği bestecisi olarak ilk çıkışını 1713'te Pietà' nın koro şefinin görevinden ayrılması ve kurumun yeni besteler için Vivaldi'ye ve diğer bestecilere başvurmak zorunda kalmasıyla yaptı.  Daha sonra başka kurumlardan sipariş aldığı kutsal vokal müziğiyle büyük başarı elde etti.  Onun için bir başka yeni çalışma alanı, 1713'te ilk operası Ottone in villa' nın Vicenza'da sahnelenmesiyle açıldı.  Venedik'e dönen Vivaldi, hemen besteci ve impresaryo rollerini üstlenerek opera faaliyetlerine başladı.  1718'den 1720'ye kadar Mantua 'da şehrin valisi Hesse-Darmstadt Prensi Philip'in laik müzik direktörü olarak çalıştı.  Bu, Vivaldi'nin şimdiye kadar gerçekleştirdiği tek tam zamanlı görevdi; sunduğu esneklik ve girişimcilik fırsatları nedeniyle serbest besteci olarak yaşamı tercih etmiş görünüyor.  Vivaldi'nin Mantua' daki başlıca besteleri operalardı, ancak aynı zamanda kantatlar ve enstrümantal eserler de besteledi.

1720'ler Vivaldi'nin kariyerinin zirvesiydi.  Bir kez daha Venedik'e yerleşti, ancak sık sık başka yerlere seyahat ederek Avrupa'nın her yerindeki müşterilere enstrümantal müzik sağladı.  1725 ile 1729 yılları arasında beş yeni konçerto koleksiyonunu (8-12. eserler) Roger' ın yayıncı halefi Michel-Charles Le Cène'e emanet etti.  1729'dan sonra Vivaldi eserlerini yayınlamayı bıraktı ve bunları bireysel alıcılara el yazması olarak satmanın daha karlı olduğunu gördü.  Bu on yıl boyunca ayrıca çok sayıda opera siparişi aldı ve Venedik ve diğer İtalyan şehirlerinde impresaryo olarak faaliyetlerine devam etti.

1726'da kontralto Anna Girò ilk kez bir Vivaldi operasında şarkı söyledi.  Yaklaşık 1711'de Mantua' da doğdu ve şarkıcılık kariyerini ilerletmek için Venedik'e gitmişti.  Sesi güçlü değildi ama çekiciydi ve iyi rol yapıyordu.  Vivaldi'nin maiyetinin bir parçası ve sonraki operalarının vazgeçilmez primadonna' sı haline geldi ve onun Vivaldi'nin metresi olduğuna dair dedikoduların yayılmasına neden oldu.  Vivaldi'nin ölümünden sonra, 1748'de bir asilzadeyle evlenmek için sahneyi bırakana kadar operada başarılı performans sergilemeye devam etti.

1730'larda Vivaldi'nin kariyeri giderek azaldı.  Fransız gezgin Charles de Brosses, 1739'da müziğinin artık moda olmadığını üzüntüyle bildirdi.  1740'ta Viyana'ya gitti, ancak hastalandı ve 1742'de Messenia'daki L'oracolo operasının prodüksiyonuna katılabilecek kadar yaşayamadı. 28 Temmuz 1741'deki cenaze töreninin sadeliği, onun büyük bir yoksulluk içinde öldüğünü gösteriyor.

Vivaldi'nin ölümünden sonra, çoğunlukla kendi eserlerinin imza notalarından oluşan geniş müzik el yazmaları koleksiyonu 27 büyük cilt halinde ciltlendi.  Bunlar ilk olarak Venedikli kitapsever Jacopo Soranzo ve daha sonra Christoph Willibald Gluck'un hamisi Kont Giacomo Durazzo tarafından satın alındı.  1920'lerde yeniden keşfedilen bu el yazmaları, bugün Torino'daki Milli Kütüphane'nin Foà ve Giordano koleksiyonlarının bir parçasını oluşturuyor.

Antonio Vivaldi'nin enstrümantal müziği

Vivaldi'nin neredeyse 500 eseri hayatta kaldı.  300'den fazlası yaylı çalgılar orkestrası ve sürekliliği olan solo bir enstrüman için konçertodur.  Bunlardan yaklaşık 230'u solo keman, 40'ı fagot, 25'i çello, 15'i obua ve 10'u flüt için yazılmıştır.  Ayrıca viyola, recorder, mandolin ve diğer enstrümanlar için konçertoları da vardır.  Vivaldi'nin geri kalan konçertoları ya çift konçerto (iki keman için yazılmış yaklaşık 25 konçerto dahil), üç veya daha fazla solistin kullanıldığı konçerti grossi, konçerti ripieni (solistsiz yaylı konçerto) veya orkestrasız bir enstrüman grubu için oda konçertosudur.

Vivaldi, klasik üç bölümlü konçertonun biçimini mükemmelleştirdi.  Gerçekten de konçertonun üç bölümünün hızlı-yavaş-hızlı planının oluşturulmasına yardımcı oldu.  Belki daha da önemlisi, Vivaldi konçertosunda düzenli olarak ritornello formunu kullanan ilk kişi oldu; burada nakarat tekrar tekrar ifade edilirken solo bir enstrümanın yer aldığı daha epizodik pasajlar kullanılır.  Vivaldi'nin nakaratları (ritornelli) ve solo pasajları cesurca yan yana getirmesi, solo enstrümantalistlerin virtüözlük sergilemesi için yeni olanaklar açtı.  Konçertolarındaki hızlı hareketler, ritmik dürtüleri ve temalarının cesurluğuyla dikkat çekerken, yavaş hareketler sıklıkla solo enstrüman için yazılmış aryaların karakterini yansıtıyor.

Vivaldi'nin konçertolarının enerjisi, tutkusu ve lirizmi ile enstrümantal renkleri ve basit dramatik efektleri hızla müziğin genel diline geçti.  Onun konçertoları, 10 tanesini klavyeli çalgılar için yazıya döken Johann Sebastian Bach da dahil olmak üzere birçok geç Barok besteci tarafından form modeli olarak alınmıştır.  Vivaldi'nin konçertosunda solo keman için yazdığı son derece virtüöz tarzı, onun bu enstrümana olan meşhur teknik hakimiyetini yansıtıyor.

Vivaldi'nin bazı konserlerinin pitoresk veya imalı başlıkları vardır.  Bunlardan dördü, Dört Mevsim (Opus 8, no. 1-4) başlıklı keman konçertoları döngüsü, kapsamlı bir şekilde programatiktir ve her konçerto, bahardan başlayarak yılın farklı bir mevsimini tasvir eder.  Vivaldi'nin doğanın seslerini etkili bir şekilde temsil etmesi, Ludwig van Beethoven'ın Pastoral Senfonisi gibi eserlerin ait olduğu bir geleneğin açılışını yaptı.  Vivaldi ayrıca çoğunlukla yaylı çalgılar için olmak üzere 90'dan fazla sonat bıraktı.  Formları ve üslupları konçertolarla karşılaştırıldığında gelenekseldir ancak pek çok akıcı, çekici eser içerirler.

I Musici hakkında

50'li yılların başlarından bu yana öncü oda orkestrası I Musici, İtalyan Barok müziğine odaklanmış ancak çeşitli başka eserler de icra etmektedir.  Grup, diğer sayısız küçük Barok orkestra için temel bir model oluşturdu.

I Musici ("Müzisyenler") aynı zamanda I Musici di Roma olarak da bilinir.  Başlangıçta bu isim,

müzikal performansa yönelik saf bir coşkuyu önermeyi amaçlıyordu.  Grup 1951'de Roma'da kuruldu; üyelerinin (dokuz erkek ve üç kadın, o zamanlar alışılmadık bir durum) Accademia di Santa Cecilia öğrencileriydi.  I Musici, ilk konserini 1952 yılının Mart ayında Santa Cecilia kilisesinde verdi ve kısa sürede ulusal, hatta uluslararası başarıya ulaştı.  Barok müziğe adanmış bir oda orkestrası fikri o zamanlar oldukça yeniydi ve şefsiz bir oda orkestrası fikri (I Musici' nin grubu koordine eden bir birinci kemancı lideri var) daha da yeniydi, ancak grup üyeleri bunu başarıyla savundu.  İtalyan Barok 'unda orkestra şefi kullanılmadı.  I Musici ilk birkaç yılında Avrupa'yı gezdi; grup daha sonra Amerika'yı, Japonya'yı, Avustralya'yı ve Güney Afrika'yı ziyaret etti.  I Musici' nin üyeliği değişti ancak istikrar sağlandı; 1952'den 1958'e kadar lider olan kemancı Felix Ayo, 2010'ların sonlarına kadar grupla birlikte performans sergiledi.  Grup, ilk başlarda efsanevi şef Arturo Toscanini tarafından desteklendi ve onlara üzerinde "Güzel, çok iyi! Hayır, müzik ölmez!" yazan imzalı bir portre verdi.

İlk başta orkestranın repertuvarı ağırlıklı olarak Vivaldi, Corelli, Albinoni ve diğer İtalyan Barok bestecilerin müziklerine odaklandı; bunların çoğu 1950'lerde ve 60'ların başındaki konser programlarında alışılmadık bir durumdu.  Daha sonra grup, Barber, Bartók ve Nino Rota gibi 20. yüzyıl bestecilerinin yaylı eserlerini seslendirmeye başladı.  Orkestra, Edinburgh, Salzburg ve Aix-en-Provence dahil olmak üzere büyük müzik festivallerinde sürekli olarak performans sergiledi.  70'lerde I Musici ilk klasik müzik videosunu yaptı.  1972'den 1977'ye kadar yönetmen olan kemancılar Salvatore Accardo ve 1977'den 1986'ya kadar Pino Carmirelli (Carmirelli Quartet' in kurucusu) dahil olmak üzere birçok ünlü müzisyen solo kariyer yolunda I Musici' den geçmiştir.  Grubun kayıt faaliyetleri LP dönemine kadar uzanıyor.  

I Musici, birkaç kez kaydettiği Vivaldi'nin Dört Mevsim keman konçertolarının popülerleşmesinde önemli bir rol oynadı.  Kariyerinin büyük bölümünde I Musici, Philips etiketiyle ve daha sonra bu iki etiketin daha büyük PolyGram holdingine dahil edilmesiyle Decca ile ilişkilendirildi.  Daha sonraki yıllarda grup, Urania, IDIS ve Dynamic dahil olmak üzere çeşitli plak şirketleri için kayıt yaptı.  Barok müziğin icrasındaki birçok yenilik ve moda değişikliği sayesinde I Musici başarılı ve canlı kalmayı sürdürdü.  Grup, 2022'de Decca' da The Four Seasons' ın yeni bir kaydını yayınladı ve bu sırada kataloğu yaklaşık 100 albümden oluşuyordu.

Bu Koleksiyondaki Eserler

Bu box sette yer alan eserlere gelecek olursak I Musici' nin dönem dönem kayıtlarından oluşan bu 18 plaklık eşsiz eser, Vivaldi severler için bir vaha, aşağıda eserleri sizler için anlatmaya çalıştım, burada hem kendi bilgilerim ve hem de ansiklopedik bilgileri bir arada harmanladım.

Burada kaydedilen eserler, Vivaldi'nin konçerto formunun ustası, sadece orta derecede esnek ve güçlü değil aynı zamanda şaşırtıcı sayıda yüksek ve kalıcı kalitede konçertolar üreten bir adam olarak rolünü vurgulamaktadır. İkinci iddiaya en büyük destek, Vivaldi'ye olan hayranlığı onu İtalyan çağdaşının çok sayıda konçertosunu yazmaya sevk eden, dönemin Alman ustası Johann Sebastian Bach'tan geliyor.

İlk çalışmalarında Vivaldi, Corelli' nin grosso konçertosunun müzikal düşüncesine yakın olmasına rağmen, kısa süre sonra bunun yerine Albinoni ve Torelli' nin izlediği solistli konçerto yoluna yöneldi, çünkü bu form onun hayal gücüne daha büyük olanaklar sunuyordu. Vivaldi'nin konçerto formundaki başarısının temel önemi, allegro hareketlerin canlı ritmik figürasyonlarında, solist için parlak virtüöz yazımında sergilediği büyük hayal gücünün ve yaratıcılığının serbest akışını mükemmel biçimsel yapılar içerisine hapsetme yeteneğinde yatmaktadır. ve yavaş hareketlerdeki melodik çizginin etkileyici kalitesinde.

Vivaldi'nin yazdığı çok sayıda konçerto üç gruba ayrılabilir: birincisi yaylı çalgılar için konçertoları (solo yaylı çalgı ile veya solo yaylı çalgı olmadan) ve sürekliliği içerir; ikincisi, solo nefesli çalgı, yaylılar ve sürekli konçertoları içerir; üçüncüsü ise çeşitli enstrümantal kombinasyonlar için konçertoları içerir.

Vivaldi'nin eserlerinin doğru bir kronolojisini oluşturmak neredeyse imkansızdır: Vivaldi hiçbir el yazmasına tarih koymamıştır ve yayınlanma tarihleri mutlaka kompozisyon sırasını yansıtmaz. Ayrıca Vivaldi'nin eserlerinin çoğu hayattayken yayınlanmamıştı; bazıları ölümünden sonra yayınlandı, ancak diğerleri esas olarak Turin Bibloiteca Nazionale ve Dresden'deki Sachsische Ladesbibliothek'te olmak üzere el yazmaları olarak kaldı. Dolayısıyla, birlikte basılanlar dışında bu koleksiyondaki eserlerin sıralaması kompozisyon sırası ve ilgili müzikal fikirler açısından biraz keyfidir.

"L'ESTRO ARMONICO"OP.3 (LP 1,2 ve 3)

Vivaldi'nin yaşamı boyunca yayınlanan ilk konçerto koleksiyonu olan Op.3'ün on iki konçertosu, 1712 civarında Amsterdamlı Estienne Roger tarafından basıldı. Toskana Büyük Dükü III. Ferdinando'ya ithaf edilen eserler, kabaca "harmonik ilham" olarak tercüme edilebilecek "L'ESTRO ARMONICO" unvanını taşıyor. 

Bu on iki konçertodan dördü solo keman için, dördü iki keman için ve dördü dört keman için yazılmıştır ve tamamı yaylılar ve klavsen eşliğinde yazılmıştır. Çoğunluğun hızlı - yavaş - hızlı sırayla üç hareketi vardır: Bazen Sol minörde 2 numarada olduğu gibi yavaş bir giriş eklenir; Re minör No.11, animasyonlu bir "Perfidia" ile açılıyor. Bu konçertolar, solistlerin ve ripieno grubunun farklı yeteneklerine uygun, çeşitli tematik materyaller prensibi üzerine inşa edilmiştir. Bu nedenle, tutti ritornello'lar genellikle geniş, ağır temalar üzerine inşa edilir; solo bölümlerde ustaca pasajlar ve zengin süslenmiş süslemeler var. Ancak bu biçimsel benzerliklere rağmen, konçertolar Vivaldi'nin hem büyük bir zanaatkar hem de icadının zenginliği ve çeşitliliği, biçim ve ses duygusu ve enstrümantal yazıya olan hakimiyeti açısından yorulmak bilmeyen bir deneyci olduğunu ortaya koyuyor.

"LA STRAVAGANZA" Op.4 (LP 4 ve 5)

Estienne Roger tarafından 1715 civarında yayınlanan Op.4'ün on iki konçertosu Vettor Delfino'ya ithaf edilmiştir. Serbestçe "fantezi uçuşu" olarak tercüme edilebilecek "LA STRAVAGANZA" kolektif unvanını taşıyorlar. Enstrümantasyon on iki konçertonun tümü için aynıdır: bir solo keman, iki ripieno keman, viyola ve bosso Continuouso. Dört bölüm olan C No.7 dışında, bu konçertoların hepsi alışılmış Allegro-Largo- Allegro sekansında üç bölümden oluşuyor. Op.4'ün konçertoları, Vivaldi'nin ritornello ve solonun başlangıçta şematik ve eşit aralıklı değişimini katılık ve gelenekten kurtarma ve bundan solo ve tutti' nin organik olarak geliştiği resmi bir yapı oluşturma becerisini göstermektedir.

Bu on iki konçerto, şu anda keman konçertoları bestecisine açık olan tüm kaynakları kullanan bir koleksiyon oluşturur. Solo kısma verilen şekil özellikle önemlidir. Vivaldi bazen onun asıl konuyla başlamasına ve özgürce gelişmesine izin verir; bazen ek olarak bağımsız bir zıt tema icat eder veya kemanın tamamen figürasyona kapılmasına izin verir.

Eşliğin biçimleri de büyük ölçüde farklılık gösterir: En basiti, yalnızca çello veya çello ve org (veya klavsen) ile yapılan eşliktir; bazen üst tellerle veya iki kemanla tek başına veya viyola ile birlikte sağlanır, her iki durumda da bas yoktur. Son olarak, basit akorlar veya karşıt temalar halinde tam bir topluluk eşliğinde eşlik edilir.

"DÖRT MEVSİM" Op.8 (LP 6,7 ve 8)

Op.8'in "II Cimento dell'armonia e dell'invenziobe" (Uyum ve buluşun testi) başlıklı on iki konçertosu, 1725 civarında Michel Charles Le Cene tarafından Amsterdam'da yayınlandı ve Wenceslas, Kont Marzin'e ithaf edildi. Bu konçertolar muhtemelen farklı durumlar için ve farklı zamanlarda yazılmıştır- Vivaldi ithaf mektubunda Kont'un eserin bir kısmına zaten aşina olduğu için özür diler- ancak hepsinin ortak noktası yüksek derecede armonik beceri ve hayal gücüne sahiptir. Kollektif unvanları onlara atfedilir.

Hepsi solo keman, yaylı çalgılardır. Op.8'in "Dört Mevsim" adı verilen ilk dört konçertosu, yüksek kaliteli müzikal buluş, biçimin mükemmelliği ve onları karakterize eden yazının inceliği açısından "program müziği" nin en büyük örneklerinden biri olmaya devam ediyor. Her birinin önünde bir "anahtar" sonesi gelir; şair bilinmiyor ama pekâlâ Vivaldi'nin kendisi olabilir. Her sone, her bölümün yanında, aynı bölümü temsil eden partisyonun noktasında tekrarlanan bir harf taşır. Ayrıca Vivaldi bu konçertoların programını açıklayıcı notlar eklemiştir.

Bu konçertolar muhtemelen Vivaldi'nin en çok bilinen ve sevilen eserleridir. Bu eserler benimde ilk olarak klasik müzikle tanışmam ve bu müziğe tutulmama sebep olan eserlerdir henüz lise yıllarımda.

Yapıtın üçü aynı zamanda "program" başlığına sahip olan geri kalan sekiz konçertosu da soliste Vivaldi'nin keman yazımına özgü parlak tekniği sergileme fırsatı veriyor.

"LA CETRA" Op.9 (LP 9,10 ve 11)

İmparator VI. Charles'a ithaf edilen Op.9'un on iki konçertosu, 1728'de Amsterdam yayıncısı Le Cene' nin listelerinde beş bölüm kitapta yer aldı. "LA CETRA" başlığı bir tür lire atıfta bulunur; bu nedenle konçertoların gerçek bir açıklaması olmaktan ziyade pitoresk bir açıklamasıdır.

On iki tanesinin tümü keman, yaylı çalgılar ve bas içindir; bas, hem kitapçıktaki talimatlara hem de konçertoların karakterine uygun olarak orgda çalınacaktır. Konçertoların 11'inde solo keman bölümü bulunmaktadır; bunlardan ikisi için: A minör No.6 ve Si minörde 12 numara olan keman scordatura' dır, yani telleri normal perdelerin dışında ayarlanmıştır. Si bemoldeki 9 numaralı konçerto, grosso konçertosu tarzında iki solo keman kullanıyor.

Bu keman konçertoları hem form hem de konçerton işleyişi açısından Op.4'ün önceki eserlerine göre oldukça zengindir. Özellikle yavaş merkezi hareketler, solo kemana kolay anlaşılır ve zengin bir şekilde süslenmiş çalma için geniş bir alan sağlar; solo bölümler, Vivaldi'nin virtüöz bir kemancı olarak itibarını gösteren, icracı için zorluklar sunuyor.

FLÜT KONÇERTOLARI Op.10 (LP 12)

Solo flüt, yaylı çalgılar ve bas için 1730 civarında Amsterdam'da yayınlanan Op.10 altı konçertosu, Vivaldi'nin daha az tanıdık bir yönünü ortaya koyuyor: onun solo üflemeli çalgı konçertosundaki ustalığı. Sayıca yaylı çalgılar için hazırladığı konçertolardan daha az olmasına rağmen, solo üflemeli çalgılar için konçertolar Vivaldi'nin geniş müzik prodüksiyonunda önemli bir yer tutar; konçertolar genellikle Vivaldi'nin konçerto formundaki geniş müzik üretiminde önemli bir müzikal yerin hizmetkarıdır. Keman konçertolarının solo kısımları çoğu zaman onun enstrümandaki virtüözlüğüne olan ilgisini açığa vururken, solo nefesli konçertolarındaki enstrümantal teknik genellikle başlı başına bir amaçtan ziyade müzikal düşüncenin hizmetkarıdır. Program müziği olarak ilk üçü Vivaldi'nin son derece gelişmiş pitoresk duygusunu ifade ediyor; başlıksız olan ikinci üçü ise müzikal düşüncenin kendi başına ayakta kalmasına ve virtüözlüğün ifadenin önüne geçmesine olanak tanıyor.

KONÇERTOLAR "CON TITOLI" (LP 13)

Bu koleksiyondaki sonraki beş konçerto, bir grup içinde bestelenmemiş veya yayınlanmamış olsa da, Vivaldi'nin orijinal ve yaratıcı yeteneğe sahip olmak için dizginlerini serbest bırakmak için tekrar tekrar başvurduğu bir ifade aracı olan program müziği olarak ortak karakterleri nedeniyle konçertonun biçimsel yapısı içinde, burada bir arada yer alıyor.  Eserler keman, yaylı çalgılar ve bas için notalandırılmış olup, "II sospetto" ve "L'inquietudine"de tasvir edilen gerilimde olduğu gibi, değişen ruh hallerinin ve zihinsel durumların müzikal temsilini aktarmaktadır. "II riposo", Vivaldi'nin con tutti gli strumenti sordini talimatlarıyla (tüm enstrümanlar sessize alınır) ve sürekli klavsenin ortadan kaldırılmasıyla huzur havasını oluşturur.

ÜFLEMELİ ÇALGI KONÇERTOLARI (LP 14 ve 15)

Bunu takip eden, yine bir grup olmayan ve Vivaldi'nin yaşamı boyunca yayınlanmayan dört konçerto, yaylı ve baslı solo nefesli çalgı kullanımıyla birleşiyor. Vivaldi'nin "Ospedale" döneminde yazdığı bu konçertolar muhtemelen obua, fagot veya flüt gibi seçtikleri enstrümanlarda olağanüstü derecede iyi olan belirli öğrenciler için bestelenmişti. Daha önce de belirtildiği gibi, Vivaldi'nin solo nefesli konçertolarının sayısı solo keman konçertolarından çok daha fazla olmasına rağmen, derin müzikal ilhamları, doku güzellikleri ve solo enstrümanın cesur tarzıyla bir besteci olarak genel başarısında önemli bir yere sahiptirler. Vivaldi'nin çoğu konçertosunda olduğu gibi, bu dört konçerto da hızlı-yavaş-hızlı sırasıyla üç bölüm içeriyor; Yavaş hareketler, enstrümanların ifade gücüne büyük taleplerde bulunur.

Çift Konçertolar

Sonraki dört konçerto bir arada çıkıyor çünkü hepsi yaylı ve baslı iki solist için yazılmış. İki solist için konçerto veya çift konçerto, kökenini bir enstrümantal toplulukta birden fazla mükemmel icracı bulmanın çoğu zaman mümkün olmasına borçlu olabilir. Üstelik ikili konçerto, enstrümantal müzik tarihinde diyalog kavramının en güzel örneklerinden biridir. Vivaldi'nin Op.3'ü "L'Estro armonico" da bu formun birkaç örneğini içerir. İlk başta kendisini iki telli çalgı -genellikle iki keman, bazen de iki çello- ile sınırladı, ancak daha sonra bu konçertolarda olduğu gibi iki nefesli çalgı için de yazdı; ayrıca farklı ailelerden iki enstrüman için birçok eser yazdı.

Bu dört konçerto, Vivaldi'nin enstrümantal tekniklerdeki ustalığının ve enstrümantal renk duygusunun çarpıcı bir kanıtını oluşturuyor; örneğin, konçertodaki sol iki mandolin için sürekli bölümün klavsen yerine org üzerinde gerçekleştirilmesi şartı, Mızrapla çalınan iki mandolin arasındaki diyaloğun rengine müdahale etmemek içindir. Sağlıklı, canlı ve asil bir müzikal düşünceyi süsleyen hızlı hareketlerin parlak virtüöz pasajlarında, yavaş hareketlerin derin ifadesinde ve ton renginin ustaca kullanımında bu dört çift konçerto, Vivaldi'nin sanatının büyüleyici ürünleridir. 

Vivaldi'nin yaşamı boyunca çeşitli zamanlarda ve dört farklı amaç için bestelenen bu koleksiyondaki geri kalan eserler, yalnızca Vivaldi'nin üretken yaratıcılığını değil, aynı zamanda enstrümantal üretiminin zenginliğini ve çeşitliliğini de vurguluyor ve içindeki ilham onun konçerto formuna olan ustalığını ve tükenmez gücünü ortaya koyuyor.

Label: Philips

SAL 6747029

LP box, muhteviyatı 18 LP

Basım yılı: 1974

Ludovico Einaudi ‎– In A Time Lapse Double LP

(English version of this review is under Turkish one below)

Einaudi'nin tarzını minimalist olarak tanımlamak mümkün ve ben tarzından hoşlanmaktayım, bazı zamanlar sadece rahatlamak ve yorucu akışdan uzaklaşmak iyi olur.

Bu albümde, sanatçının yine taptaze ve orijinal yeni fikirlerle bizlere döndüğünü gözlemledim. Yaylılar ve elektronik sazları kimi parçalarda birleştirme tarzı beni oldukça etkiledi.

'In A Time Lapsed' albümü tek kelimeyle nefis bir çalışma.yaylılar için yapılan basit orkestral çalışma cidden ortaya muhteşem bir dinleme zevki koyuyor. Albümdeki tüm eserler sanatçının tartışılmaz karekteristrik özelliklerini taşımakta ve önceki çalışmalarından biraz farklı. Benim için Einaudi'nin müziği daima tatminkar ve günün her anı zevkle dinlenebilir, ama bu albüm özellikle gece uyumadan önce dinlenesi bir çalışma çünkü pek çok eser insanı rahatlatan ve bir hayal dünyasına çağıran özellikte. Albümde tüm eserler tartışılmaz güzel olmakla ve basit ama muhteşem bir harmoni ve melodik forma sahip olmakla beraber özellikle 'Corale', 'Discovery at Night', 'Two Trees' ,'Waterways' ve 'Experience' adlı eserleri ayrı bir noktaya koymaktayım.

Kapanış parçası 'Burning' ile sanatçı ruha işleyen yalılar ve etkileyici melodi ve ahenk ile oldukça ihtişamlı bir final yapıyor ki bu parçayı ne zaman dinlesem bana çok güçlü bir coşkunluk hissi veriyor. Bu albüm sadece içindeki eserleri ile değil kapağında yer alan fotoğraf ile de çok etkileyici size vermek istediği o duyguyu muhteşem sonbahar yaprakları ile sunuyor.Ludovico Einaudi'ye en samimi tebriklerimi sunmak isterim müzik dünyasına böyle muhteşem ve ilham verici bir eser sunduğu için.

Altta/below Time Lapse....


Track list/Parçalar:

 1 Corale
    Cello – Marco Decimo Electronics – Ludovico
    Viola – Antonio Leofreddi, Svetlana Fomina
    Violin – Alice Costamagna

 2 Time Lapse
    Cello – Marco Decimo
    Kalimba – Francesco Arcuri
    Piano, Acoustic Guitar, Electric Bass – Ludovico
    Rhythm Guitar, Effects [Reverb] – Alberto Fabris
    Sound Designer – Paolo Giudici
    Viola – Antonio Leofreddi
    Violin – Federico Mecozzi

  3 Life
    Cello [Solo], Glockenspiel – Marco Decimo
    Piano, Celesta – Ludovico
    Violin [Solo] – Daniel Hope, Mauro Durante

  4 Walk
    Cello – Marco Decimo
    Kalimba – Francesco Arcuri
    Piano, Celesta – Ludovico
    Viola – Antonio Leofreddi

 5 Discovery At Night
    Piano – Ludovico

 6 Run
    Piano – Ludovico

 7 Brothers
   Cello – Marco Decimo, Redi Hasa
   Loops – Leo Einaudi
   Piano, Synthesizer [Moog] – Ludovico
   Rhythm Guitar, Arco Bass – Alberto Fabris
   Sound Designer – Paolo Giudici
   Violin – Mauro Durante

 8 Orbits
   Cello – Marco Decimo
   Effects [Reverb] – Alberto Fabris
   Piano, Glockenspiel, Electronics – Ludovico
   Viola – Antonio Leofreddi, Svetlana Fomina
   Violin – Alice Costamagna, Federico Mecozzi
   Violin [Solo] – Daniel Hope

 9 Two Trees
    Effects [Reverb] – Alberto Fabris
    Piano – Ludovico

10 Newton's Cradle
    Cello – Marco Decimo, Redi Hasa
    Double Bass – Franco Feruglio
    Effects [Reverb] – Alberto Fabris
    Electronics [Live Electronics] – Robert Lippok
    Kalimba – Francesco Arcuri
    Percussion [Additional Live Recording] – Antonino Errera, Antonio Caggiano, Fulvia Ricevuto,
    Gianluca Ruggeri
    Piano, Celesta, Loops – Ludovico
    Recorded By [Partially] – Gianluca Mancini
    Sound Designer – Paolo Giudici
    Tambourine – Mauro Durante
    Viola – Antonio Leofreddi, Svetlana Fomina
    Violin – Alice Costamagna, Federico Mecozzi

11 Waterways
    Cello – Marco Decimo
    Double Bass – Franco Feruglio
    Harp – Francesca Tirale
    Piano, Acoustic Guitar, Bass – Ludovico
    Viola – Antonio Leofreddi, Svetlana Fomina
    Violin – Alice Costamagna

12 Experience
    Harp – Francesca Tirale
    Piano – Ludovico
    Violin [Solo] – Alberto Martini, Daniel Hope
    Violin [Solo], Tambourine – Mauro Durante

13 Underwood
     Piano – Ludovico
     Violin – Daniel Hope

14 Burning
    Piano – Ludovico* 5:09

Below/altta Experience..



'In A Time Lapse' sanatçının en iyi albümlerinden ve hatta bence en iyi albümü şu ana dek yaptığı ve her müzikseverin elinde olması gerekli bir çalışma
Einaudi's stlye has often been described as minimalistic and I like this, sometimes it's nice to just relax and not get caught up in anything too complicated.

In this album, I find that Einaudi is able to bring fresh, original new material to every album. I like how he incorporates more strings and kind of an electronic feel to some pieces.

This album is exquisite. The beautiful yet simplistic orchestration for strings enhances what is, for me, a truly unique listening experience, because the tracks on this album, although unmistakably in Einaudi's characteristic style, are somewhat 'different' to what has gone before. For me the music of Ludovico Einaudi is always satisfyingly pleasurable to listen to at any time of the day, but this album in particular is now one that I play when going to sleep at night, because many tracks possess a certain 'dreamlike' quality which is very lovely and can be sleep-inducing. For me, 'Corale' 'Discovery at Night' 'Two Trees' 'Waterways' and 'Experience' stand out in this respect, although every track on this vinyl simply flows with the quintessential beauty of its own harmony and melodic form.

Below/altta Corale..

In the last track 'Burning' Ludovico gives us a glorious finale to this album, with its soul-stirring crescendos of divine melody as the piece progresses, and harmonies that, whenever I listen to this track, generate such a deep feeling of ecstasy that I never fail to find myself covered in goose bumps! I adore this album and there is not one single aspect of it that is not totally pleasing to me, even down to the photographs of the beautiful Autumn trees on the cover.

'In A Time Lapse' has to be one of, if not the best album Ludovico Einaudi has produced to date, and is something everyone who loves music that is guaranteed to touch the inner depth of their emotions should hear. Congratulations and heartfelt gratitude to Ludovico for yet another great and inspiring gift to the world of the music of our time.

Below/altta Burning...

 

Haydn Cello Concertos Nos.1&2-Mstislav Rostropovich LP

EMI’ın Century’s Great Recordings serisinden CD olarak yayınlanan dördüncü çalışma olan Haydn Cello Concertos çalışması EMI tarafından 1975 yılında kaydedilmiş ve 1976’da LP olarak yayımlanmıştır.

Rostropvich bu albümde inanılmaz yeteneğini bir virtüöz olarak tam manasıyla dinleyiciye hissettirmekte, çellosonu sadece onun yapabileceği bir tınıda ve tam hakimiyetle çalmakta. 

No.1’de açılış tatlı bir adagio ile başlıyor ve Allegro Molto ile devam etmekte ve Benjamin Britten tarafından yapılan Cadenzas ile devam etmekte. Burada Academy of St Martin in the Fields  orkestrasının performansı da takdire değer.

D Major Concerto 1783’te yazılmıştır; geleneksel olarak üç kısımdan oluşur: açılış Allegro Moderato burada Rosropovich’in cadenza’ ları duyulur son kısımda.

Benim elimde orijinal 1976 baskı plağı bulunmakta ayrıca aynı esr CD olarak arşivimde yer alan sanatçının EMI komple kayıtlarında da var. Her ikisinde de baskı güzel. 

"Academy of St. Martin-in-the-Fields directed by Iona Brown"

Franz Joseph HAYDN (1732 - 1809)

Cello Concerto No 1 in C Hob V11b/1 [24.46] (Cadenzas by Benjamin Britten)

Cello Concerto No 2 in D Hob V11b/2 [24.36] (Cadenzas by Mstislav Rostropovich) 

 Mstislav Rostropovich (cello and director).Academy of St Martin in the Fields  

 Recorded Abbey Road, London. November 15,16 1975

Altta komple albüm..

Benny Andersson - Piano Double LP

Yaşı benim gibi az buçuk kemale eren müzik severler Benny Anndersson deyince sanırım hemen unutulmaz grup ABBA ' yı anımsayacaktır. Benny Andersson ABB' da Björn Ulveus ile birlikte harika parçalara imza atmış idi. Tabii ki usta müzisyenin tüm hayatı ABBA değil idi.

Bunun öncesi ve sonrası oldu. ABBA'dan önce Hep Stars günleri sonrasında Björn Ulveus ile ikili çalışmaları ve ABBA sonrası yine ortaya koyduğu Chess ve Mamma Mia gibi yıllarca oynayan müzikaller. Sonrasında kurduğu Benny Andersson Orchestre (BAO ) ile yaptığı albümler ve daima oya gibi işlenen müzik.

İşte usta besteci bu kez müzik kariyerinden güzel seçkilerle Deutsche Grammophon 'dan Piano adlı klasik albümünü geçtiğimiz yılın son çeyreğinde çıkardı ve hatta aralık ayında albümün plak formatı yayınlandı. Tahmin edeceğiniz üzere albüm çok güzel eleştiriler aldı.

Piano albümünde sakın olaki ABB repertuarı ummayın, dediğim üzere sanatçı ABBA'da dahil tüm kariyerinden bir seçki sunuyor bizlere. Seçimler çok güzel, Andersson'un piyanosu ise kulaklarda hoş bir tını bırakıyor dinlerken, dingin sakin ve güzel bir albüm.

Dileyenler spotify'dan ve benzeri dijital platformlardan dinleyebilir ya da Amazon'dan sipariş edilebilir. Türkiye'de ise boşa aramayın, nedense ülkemizde yabancı plak firmaları buradaki kaliteli dinleyiciyi pek sallamadığı için, pek çok çıkmayan albüm gibi bu da çıkmadı.

Albümdeki parçalar:

1. I Let The Music Speak
2. You And I
3. Aldrig
4. Thank You For The Music
5. Stockholm By Night
6. Chess
7. The Day Before You Came
8. Someone Else’s Story
9. Midnattsdans
10. Målarskolan
11. I Wonder (Departure)
12. Embassy Lament
13. Anthem
14. My Love, My Life
15. Mountain Duet
16. Flickornas rum
17. Efter regnet
18. Tröstevisa
19. En skrift i snön
20. Happy New Year
21. I gott bevar

Paul McCartney's Ocean's Kingdom Double 180 Gr.LP (English version)

Ocean's Kingdom is the fifth classical album by Paul McCartney. It consists of 4 movements and played by London Classical Orhestre directed by John Wilson.  Album was released by Hear Music in CD and vinyl format and I review the album from on double vinyl format.

I am not only  a classical music fan but also  a real fan of Macca- I got almost all work of McCartney- by the way I try to evaluate this albumhonestly here...but first of all, I'd like to share McCartney's approach about composing of classical music as below...

McCartney makes much of his approach to classical compositionm being " driven by his heart rather than his head,and inspired by feeling rather than specific technical knowledge"

As a classical music fan, I have to say that trouble is, there's no getting away from the fact that in large-scale orchesral composition you really do need the head as well.

Trouble is, there's no getting away from the fact that in large-scale orchestral composition you really do need the head bit as well.

So, let's come to the album...

I especially liked the second movement. The beginning was a lot of fun, full of energy and life. I particularly enjoyed the woodwind solo.  It was really easy to follow the music and imagine what was happening. 

You could tell that the first movement was an introduction of characters. You could tell when the bad guys come in and when the lovers are together. It really was fun trying to imagine what was happening and when, and it was cool to actually be able to do so. 

Side A:

Movement 1 "Ocean's Kingdom" – 14:07
Movement 2 "Hall of Dance" – 16:19

Side B:

Movement 3 "Imprisonment" – 13:36
Movement 4 "Moonrise" – 12:31




Maybe real classical music fans turn their noses up at this album, but I explained approach of Macca to classical music and yes he is not a  Tchaikovsky or Stravinsky and just probably he inspired from them, but his work on this album is a really good job and each classical lover should listen to .

Paul McCartney's Ocean's Kingdom Double 180 Gr. LP

Ocean's Kingdom Sir Paul McCartney'in beşinci klasik müzik albümü. Bu albüm dört perdelik bir bale üzerine kurulu olup John Wilson idaresindeki Londra Klasik Orkestrası tarafından icra edilmiştir. CD formatta da yayımlanan ve Hear Music'ten çıkan çalışmanın burada açılır kapaklı ve double albüm şeklindeki plak versiyonu üzerinden çalışmayı değerlendireceğim.

Aynı zamanda fena sayılmayacak bir klasik müzik dinleyicisi ve kolleksiyoncusu ve hem de bir McCartney hayranı olarak, hemen her çalışması bende mevcuttur, bu albümü dürüstçe değerlendirmeye çalışacağım. Fakat öncelikle McCartney'in klasik müzik bestelemek hakkındaki açıklamasını burada hatırlatmakta fayda var der ki;

"Klasik bir eser bestelerken aklımdan ziyade kalbimi dinliyorum, özel teknik bilgilerden ilham almak yerine, duygulardan ilham almayı tercih ediyorum"

Bir klasik müzik sever olarak burada açık fikirlilikle söylemem gerek ki büyük orkestra eserlerinde bu yaklaşım zaman zaman sorun olabilir ve biraz da aklı dinlemek gerekli olabilir. Bu kısa hatırlatmadan sonra kısaca albüme değineyim...

Ben özellikle ikinci sahne "Hall of Dance" ten çok etkilendim. Başlangıcı oldukça neşeli, enerjik ve hayat dolu, özellikle nefeslilerin solosu beni çok etkiledi. Müziği burada takip etmek ve anlatılmak isteneni hayal etmek gerçekten çok kolay.



İlk sahne "Ocean's Kingdom" karekterlerin tanıtıldığı kısım. Kötü adamların ne zaman olaya dahil olduğu ve sevgililerin ne zaman birlikte olduğunu dinlerken hissedebiliyorsunuz. Gerçekten neyin ne zaman ve nasıl olduğunu hayal edebilmek dinlerken çok eğlenceli

Side A:

Movement 1 "Ocean's Kingdom" – 14:07
Movement 2 "Hall of Dance" – 16:19

Side B:

Movement 3 "Imprisonment" – 13:36
Movement 4 "Moonrise" – 12:31


Belki has klasik müzik aşıkları bu albüme burun kıvırabilirler, ama yukarda zaten sanatçının klasik eser üretirken nasıl düşündüğünü kendi sözleriyle sizlere aktardım. Tamam McCartney, bir Tchaikovsky ya da Stravinsky değil ve sadece eserlerini yaparken onlardan etkilenmiş olabilir fakat yine de ortaya koyduğu çalışma özünde güzel bir iş ve bence her klasik müzik severin dinleyip duyması gereken bir çalışma.

Bu arada, plağın kaydı nasıl derseniz, kayıt çok başarılı ve analog yapılmış, albümü ülkemizde de plak ve CD olarak bulablirsiniz

ARCHIV PRODUKTION 5 CLASSIC LPs J.S. Bach · Biber · Couperin Handel · Marais · Muffat · Rebel 1956-1982 (English Review)

In this review, we will look into 5-LP Set , with its strikingly-handsome silver artwork and Archiv logo, is rather special:

 • Limited-Edition, Numbered-Box Set
 • The pressings from Optimal on 180 gsm vinyl stock
 • Each set offers a free MP3 / FLAC 16-bit digital download
 • Original LP front and back covers
 • 16-page leaflet, with introduction on Archiv, and facsimiles of the inner pages of the original Archiv gatefold

Also, an importatnt note: The first 4 LPs in the set completely analogue recordings and just the fifth LP, which was recorded in 1982, is digital recording as im 80s aal recordings in DGG made as digital.

LPs LP SET OVERVIEW

• Helmut Walcha playing famous Bach organ works – one of Archiv’s first stereo recordings

• Karl Richter – early recordings of two joyous Bach cantatas, Jauchzet Gott in allen Landen BWV 51 and the wedding cantata Weichet nur, betrübte Schatten BWV 202

• Nikolaus Harnoncourt’s Court Music by Muffat and Biber with Concentus Musicus Wien – one of only two recordings he made on Archiv

• Reinhard Goebel and Music Antiqua Köln’s classic French Baroque programme, Le Parnasse Francais
• Trevor Pinnock and The English Concert with Handel Concerti Grossi op. 6 nos. 9 – 12: an LP to die for, with the clarity and airiness of its recording, and the rhythm and feeling of its performances

Let's start to examine carefully each LP in this box set:

LP-1:

Helmut Walcha - J. S. Bach: Organ Works

Firstly, some notes about the artist:

Helmut Walcha (October 27, 1907 in Leipzig – August 11, 1991 in Frankfurt)

Born in Leipzig, Walcha was blinded at age 19 after vaccination for smallpox. Despite his disability, he entered the Leipzig Conservatory and became an assistant at the Thomaskirche to Günther Ramin, who was professor of organ at the conservatory and cantor at St. Thomas'. In 1929, Walcha accepted a position in Frankfurt am Main at the Friedenskirche and remained in Frankfurt for the rest of his life. From 1933 to 1938 he taught at the Hoch Conservatory. In 1938 he was appointed professor of organ at the Musikhochschule in Frankfurt and organist of the Dreikönigskirche in 1946. He retired from public performance in 1981.

Walcha recorded Bach's complete works twice, once in mono (1947–52), and again in stereo from

1956-71. This latter stereo cycle (released 10/09/2001), has been remastered, and repackaged in an 12-CD box. This edition also contains the recording of his own conclusion of the last fugue of The Art of Fugue - previously unreleased.

Walcha also composed for the organ. He published four volumes of original chorale preludes (published by C. F. Peters and recorded in part by, for example, Renate Meierjürgen) as well as arrangements for organ of orchestral works written by others. He lectured on organ music and composition (illustrated by his own playing) at the Hoch Conservatory and the Frankfurt Musikhochschule.

One other contribution to music scholarship is his attempted completion of the final (unfinished) fugue of The Art of Fugue.

Walcha taught many significant American organists of the twentieth century who travelled to Germany as Fulbright scholars: these include Robert Anderson, David Boe, Margaret Leupold Dickinson, Melvin Dickinson, Delbert Disselhorst, Paul Jordan, David Mulbury, Fenner Douglass, Jane Douglass, Grigg and Helen Fountain, Barbara Harbach, Charles Krigbaum, George Ritchie, Russell Saunders - all of whom became major teachers and performers after their studies abroad.

Toccata And Fugue In D Minor, BWV 565: 

The Toccata and Fugue in D minor, BWV 565, is a piece of organ music attributed to Johann Sebastian Bach. First published in 1833 through the efforts of Felix Mendelssohn, the piece quickly became popular, and is now one of the most famous works in the organ repertoire.

The work was first published by Breitkopf & Härtel in late 1833 as part of a collection of Bach's organ works. The edition was conceived and partly prepared by Felix Mendelssohn, who had BWV 565 in his repertoire already by 1830. Mendelssohn's opinion of the piece, expressed in one of his letters, was that it was "at the same time learned and something for the commo]people." The first major public performance was also by Mendelssohn, on 6 August 1840 in Leipzig.  Later in the 19th century, Franz Liszt adopted the piece into his organ repertoire.

Three short passages follow, each reiterating a short motif and doubled at the octave. The section ends with a diminished seventh chord which resolved into the tonic, D minor, through a flourish. The second section of the Toccata is a number of loosely connected figurations and flourishes; the pedal switches to the dominant key, A minor. This section segues into the third and final section of the Toccata, which consists almost entirely of a passage doubled at the sixth and comprising reiterations of the same three-note figure, similar to doubled passages in the first section. After a brief pedal flourish, the piece ends with a D minor chord.

The subject of the four-voice fugue is made up entirely of sixteenth notes, with an implied pedal point set against a brief melodic subject that first falls, then rises. Such violinistic figures are frequently encountered in Baroque music and that of Bach, both as fugue subjects and as material in non-imitative pieces. Unusually, the answer is in the subdominant key, rather than the traditional dominant. Although technically a four-part fugue, most of the time there are only three voices, and some of the interludes are in two, or even one voice (notated as two). Although only simple triadic harmony is employed throughout the fugue, there is an unexpected C minor subject entry, and furthermore, a solo pedal statement of the subject—a unique feature for a Baroque fugue. Immediately after the final subject entry, the composition resolves to a sustained B♭ major chord. A multi-sectional coda follows, marked Recitativo. Although only 17 bars long, it progresses through five tempo changes. The last bars are played Molto adagio, and the piece ends with a minor plagal cadence.



Sonata No.6 in G, BWV 530:

At some time in the vicinity of 1727 to 1730, Johann Sebastian Bach finished compiling a set of six organ sonatas that, records show, he intended as practice pieces for his oldest son, Wilhelm Friedemann Bach. It seems that the purpose was fulfilled; W.F. Bach got a prestigious appointment as organist of the Sophienkirche of Dresden, in 1733, and became widely known for his outstanding playing. The pieces in the set are sometimes called trio sonatas because in texture they resemble works of that period made up of three independent musical lines; two in the treble function more or less as a duet and a third is in the pedal register of the organ.

Bach tended to follow the form of the Italian concerto, particularly examples of it by Vivaldi, in shaping these six sonatas. Whether or not it is true that Bach wrote them as teaching pieces for his son, the works are in fact excellent both as concert works and as practice pieces.




Prelude and Fugue, in C major, BWV 547:

The 9/8 meter of the prelude is unusual, as are the repeated notes in the midst of the rising scale that begins the theme, allowing Bach to cover the range of an octave while playing ten notes. Its tame, pastoral atmosphere continues throughout, supported by masterful polyphony. The quasi-ostinato pedal part gives a constant reminder of the 9/8 meter and derives from the soprano voice in the second measure of the prelude. At times, the manual writing looks forward to some of the textures we hear in the Goldberg Variations.

Bach creates a seventy-two-measure fugue. This results in a highly concentrated work that is intensely imitative. Because the last note of the subject itself initiates a push to the dominant, it becomes an active participant in the developmental passages. Thus the subject is part of both the harmonically straying and stable sections of the fugue. This makes it difficult for the listener to find a foothold in the piece, as an appearance of the subject is not necessarily a return to familiar territory. Unlike some of Bach's earlier fugues, the repetitions of the subject are not simply that--references to the opening material--but provide a subtle way of working through the fugal process. The harmony moves toward "flat" keys, finally resting on the tonic minor for a time. Bach delays the entry of the pedal until roughly two-thirds of the way through the fugue. When it does appear, it begins with the subject in augmentation and in stretto with both the primary version of the subject and its inversion. After this dramatic entry of the pedals, the path back to the tonic begins. As if to make up for the earlier harmonic peregrinations, the fugue closes over a sustained tonic pedal.




Sonata No.1 in E flat, BWV 525:

The process of condensing the by-then venerable trio sonata medium into music for a single keyboard player -- with the three original voices assigned to two manuals and the pedals -- was not accomplished in a single bold step. Bach's Three-Part Inventions of the early 1720s draw heavily on trio sonata idioms, as do several other keyboard works (the B minor Prelude in the first volume of the Well-Tempered Clavier being a key example). And we must also remember that while living in Cöthen in the early 1720s Bach had condensed the trio sonata texture for two players (e.g. the Six Sonatas for Violin and Harpsichord, BWV 1014-1019). Still, BWV 525 is something striking and new: a full-fledged chamber sonata for a single player, and probably the first of the organ trio sonatas to be composed.

Recording Date: September 1956

 

LP-2:

Maria Stader, Münchener Bach-Orchester, Karl Richter - J. S. Bach: Cantatas

Maria Strader: 

Stader first achieved fame for her interpretations of Mozart and her collaborations with conductor Ferenc Fricsay on works such as Don Giovanni, Le nozze di Figaro, The Abduction from the Seraglio, and the Great Mass, as well as Verdi's Messa da Requiem. She won the Geneva International Music Competition in 1939, but although she "seemed poised for major stardom... her career was delayed by the outbreak of World War II," according to Opera News. Later in her career, Stader acquired a reputation as an outstanding Bach interpreter, especially with Karl Richter and Ferenc Fricsay. She recorded the Requiem by Antonín Dvořák with Karel Ančerl, and Beethoven's opera Fidelio (as Marzelline) with Hans Knappertsbusch.

Stader was highly praised for her fine, if not very powerful, voice. She nearly always performed operatic roles in the recording studio and seldom, if ever, on stage because of her small stature – she was about 1.44 metres (4 ft 9 in) tall. She preferred the concert repertory, but, "even in concert, she frequently had to stand on a platform or box in order to be seen properly by the audience," according to Opera News. This also enabled Stader to avoid the strain experienced by many operatic singers, and preserve her fresh and delicate-sounding voice until well into the 1960s. She stood on the concert podium for the last time in Philharmonic Hall in New York in Mozart's Requiem on December 7, 1969, "still in solid vocal condition."

Her concert tours had taken her around the world. Besides Europe and America, she sang in Japan, South Africa, and South America. Stader sang in various festivals, including the Salzburg Festival, the Lucerne Festival, at the Prades Festival and at the Aspen Music Festival. She sang under the leadership of many well-known conductors including Eugen Jochum, Josef Krips, Eugene Ormandy, George Szell, Carl Schuricht, Rafael Kubelík, Bruno Walter, Hermann Scherchen, Otto Klemperer, Ernest Ansermet and Dean Dixon. Until 1951, she taught at the Zurich Conservatory (merged in 1999 into the School of Music, Drama, and Dance (HMT), itself merged in 2007 into the Zurich University of the Arts (ZHdK)) and later held master classes there. She died in Zürich on April 27, 1999.

Jauchzet Gott in allen Landen Cantata, BWV 51:

The cantata is scored for solo soprano, trumpet, two violins, viola and continuo. It is the only church cantata by Bach scored for solo soprano and trumpet.

1. Aria: Jauchzet Gott in allen Landen
2. Recitative: Wir beten zu dem Tempel an
3. Aria: Höchster, mache deine Güte
3. Chorale: Sei Lob und Preis mit Ehren
4. Finale: Alleluja



The music is concertante and virtuoso for both the trumpet and the soloist. The first aria and the concluding Alleluja are in the style of an Italian concerto. The first aria is in da capo form, with extended coloraturas. The only recitative is first accompanied by the strings, a second part is secco but arioso The second aria is also accompanied only by the continuo "quasi ostinato" which supports expressive coloraturas of the voice. The lines in the continuo, in constant movement in 12/8 time seem to constantly rise, towards the addressed "Höchster" (Highest). The chorale is a chorale fantasia, with the soprano singing the unadorned melody to a trio of two violins and continuo. The chorale leads without a break to a concluding fugue "Alleluja" with the trumpet, bringing the cantata to a particularly festive close.

Cantata No.202 "Weichet nur, betrübte Schatten" (Wedding Cantata), BWV 202:

Weichet nur, betrübte Schatten (Yield now, troubling shadows), BWV 202, is a secular cantata by Johann Sebastian Bach, most likely composed for a wedding in Köthen around 1718, possibly his own to Anna Magdalena on 3 December 1721 where she might have sung it herself. It is one of Bach's most recorded cantatas. The aria "Sich üben im Lieben" (To practice sweet courtship, to joyously cuddle) is frequently performed as a concert piece.

The work is scored for a solo soprano, oboe, violin I and II, viola, and basso continuo. It consists of nine movements, interspersing arias with varied texture and recitative with continuo. The librettist is not known with certainty, but Harald Streck suspects Salomon Franck.



1.Aria (soprano, oboe, violins, viola, continuo) "Weichet nur, betrübte Schatten"
2.Recitative (soprano, continuo) "Die Welt wird wieder neu"
3.Aria (soprano, continuo) "Phoebus eilt mit schnellen Pferden"
4.Recitative (soprano, continuo) "Drum sucht auch Amor sein Vergnügen"
5.Aria (soprano, solo violin, continuo) "Wenn die Frühlingslüfte streichen"
6.Recitative (soprano, continuo) "Und dieses ist das Glücke"
7.Aria (soprano, oboe, continuo) "Sich üben im Lieben"
8.Recitative (soprano, continuo) "So sei das Band der keuschen Liebe"
9.Aria – Gavotte (soprano, oboe, violins, viola, continuo) "Sehet in Zufriedenheit"

Recording Date: August 1959

LP-3:

Biber/Muffat: Suites & Sonatas

Georg Muffat (1 June 1653 – 23 February 1704) :

He is most well known for the remarkably articulate and informative performance directions printed along with his collections of string pieces Florilegium Primum and Florilegium Secundum (First and Second Bouquets) in 1695 and 1698.

His works are strongly influenced by both French and Italian composers:

Sonatas for various instruments (armonico tributo 1682);
Orchestral suites (florilegium primum & secundum 1695);
12 Concerti grossi (auserlesene... instrumental Musik 1701) re-using some thematic material from armonico tributo
12 Toccatas for the organ as well as other pieces : passacaglia, chaconne, air with variations (Apparatus musico-organisticus 1690);
some partitas for the harpsichord, kept as a manuscript
several religious works (notably three masses, Salve Regina, etc.) from which only Missa in labore requies for twenty-four parts is preserved;
3 operas ("Marina Armena" - music lost; "Königin Marianne die verleumdete Unschuld" - music lost; "La fatali felicità di Plutone" - music lost).

Heinrich Ignaz Franz Biber von Bibern (12 August 1644 (baptised) – 3 May 1704)

Born in the small Bohemian town of Kremsier (Wartenberg) (Stráž pod Ralskem), Biber worked at Graz and Kroměříž before he illegally left his Kremsier (Kroměříž) employer (Prince-Bishop Carl

Liechtenstein-Castelcorno) and settled in Salzburg. He remained there for the rest of his life, publishing much of his music but apparently seldom, if ever, giving concert tours.

Biber was one of the most important composers for the violin in the history of the instrument. His technique allowed him to easily reach the 6th and 7th positions, employ multiple stops in intricate polyphonic passages, and explore the various possibilities of scordatura tuning. He also wrote one of the earliest known pieces for solo violin, the monumental passacaglia of the Mystery Sonatas. During Biber's lifetime, his music was known and imitated throughout Europe. In the late 18th century he was named the best violin composer of the 17th century by music historian Charles Burney. In the late 20th century Biber's music, especially the Mystery Sonatas, enjoyed a renaissance. Today, it is widely performed and recorded.

Florilegium Secondum 
Fasciculus 8 - Indissolubilis Amicitia in E major 

1. Ouverture
2. Les Courtisans
3. Rondeau
4. Les Gendarmes
5. Les Bossus
6. Gavotte
7. Sarabande pour le Génie de l'Amitié
8. Gigue
9. Menuet

Exquisitioris harmoniae instrumentalis gravi-jucundae 
Concerto 1: Bona Nova in D minor 10. 

1. Sonata. Grave - Allegro
2. Ballo. Allegro
3. Grave
4. Aria
5. Giga


Sonata à 6 Die Pauern Kirchfahrt genandt vom H. Biber 

1. Sonata (Adagio-Presto) 1
2. Die Pauern Kirchfahrt
3. Aria

Sonata a 2 violini, trombone, violone in D minor 4. 

1. (Allegro non troppo)
2. (Poco allegro)
3. (Adagio)
4. (Allegro)
5. (Adagio)
6. (Poco allegro)
7. (Adagio)
8. (Allegro)
9. (Allegro)

Fidicinium sacro-profanum Sonata 8 in B flat major 13. 

1. Allegro
2. (Presto)
3. Presto - Adagio

Battalia à 10

1. Sonata
2. Die liderliche Gesellschaft von allerley Humor
3. Presto
4. Der Mars
5. Presto
6. Aria
7. Die Schlacht
8. Lamento der Verwundten Musquetirer (Adagio)

Recording Date: March 1965

 

LP-4:

Le Parnasse Francais

Musica Antiqua Köln was an early music group that was founded in 1973 by Reinhard Goebel and fellow students from the Conservatory of Music in Cologne. Musica Antiqua Köln devoted itself largely
to the performance of the music of the 17th and 18th centuries. The group recorded extensively for Archiv Produktion and received numerous awards, including the Grand Prix International du Disque, Gramophone Award, Diapason d’or, and Grammy nominations.

The ensemble disbanded after more than 30 years of touring, recording and performing in 2007. Reinhard Goebel will concentrate on conducting larger orchestras in both ancient and modern repertoire. Musica Antiqua Köln's last recording for Archiv, 'Flute-Quartetts' by Telemann, 2005, was a collaboration with the Swiss recorder virtuoso Maurice Steger. 

Marin Marais's Sonnerie de Ste-Geneviève du Mont-de-Paris:"The Bells of St. Genevieve" in English, is a work by Marin Marais written in 1723 for viol, violin and harpsichord with basso continuo. It can be considered a passacaglia or a chaconne, with a repeating D, F, E bass line. Being a student of Monsieur de Sainte-Colombe, it is perhaps Marais' most famous composition that explores the various techniques of the viol.

The work begins with 4 measures of the bass line played by the continuo and viol, then, on the 5th measure the violin takes over the melody. Throughout the piece, the violin and viol take turns with the melody. The viol part is of great difficulty because of Marais's mastery of that instrument.

The centerpiece is not the melody, the violin, but the viol. His work can be thought of as something to showcase the violist's skill, despite that it does not always have the melody.


Tombeau de Monsieur Lully is a musical composition (earlier, in early 16th century, a poem) commemorating the death of a notable individual. The term derives from the French word for "tomb" or "tombstone". The vast majority of tombeaux date from the 17th century and were composed for lute or other plucked string instruments. The genre gradually fell out of use during the 18th century, but reappeared in the early 20th. Here we listen Jean-Féry Rebel composition.

François Couperin's Sonata "La Sultane" is an unusual piece in our time, just as it was in Couperin's own; it has been found in only one French manuscript (not in Couperin's handwriting), whereas the two chamber pieces from the Les goûts réunis set included on the album are much more commonly heard. Scholars can't even agree on when La sultane was written, with dates from the early 1690s to 1710 having been proposed. And they're not sure who the titular sultaness might have been -- was she the wife of the Turkish Sultan, or someone else playfully (or memorially) so designated?




Marin Marais's Sonata à la Marésienne: "Un peu grave" (Somewhat solemnly) provides a noble and lyric major key introduction. "Lègérement" (Lightly) is an initially light-hearted sprightly dance with a lot of imitative counterpoint. In its mid-section the music in minor key becomes enthusiastically insistent and very punctuated, only to reconsider and return to its lighter footed-ness on the recapitulation of the major key theme. "Un peu gay" (Somewhat gaily) is a triple-meter dance with a slight hesitation built-in. The "Sarabande" is lyrical with a wonderful melody and surprising harmonic modulations. In the "Très vivement" (Very lively) section, a slowly ascending scale is surrounded by a whirlwind of figures moving four times its speed, until the violin begins to suddenly take on a fiery life of its own. There is a sudden, shocking major to minor (parallel key) modulation into the richly ornamented and harmonized "Gravement, doux" (Solemnly, sweetly) section. A "Gigue" in the major immediately follows. This is a happily skipping triple-meter dance with a brief B-section in the relative minor. The "Sonate" concludes with a slightly muted, tasteful version of the theme.

Recording Date:January 1978

LP-5:

G. F. Handel: Concerti Grossi 

The English Concert: 

The English Concert was founded by Trevor Pinnock and others in November 1972. The date of

foundation is often given as 1973, probably because they started with seven people and only later progressed onto the orchestral repertoire as their number increased. They were one of the first orchestras dedicated to performing baroque and early classical music on period instruments, their repertoire from then to now ranging approximately from Monteverdi to Mozart.

Their London debut was at the English Bach Festival in 1973, which led to their first recording in 1974, Sons of Bach harpsichord concertos, on CRD records.They first played at The Proms in 1980, and toured North America in 1983. The group gained much recognition from their prolific number of recordings with Archiv Produktion from 1978 until 1995, during which they recorded most of the major baroque repertoire.

Concerto Grosso Op.6 No.9 HWV327:The ninth concerto grosso is the only one that is undated in the original manuscript, probably because the last movement was discarded for one of the previously composed concertos. Apart from the first and last movements, it contains the least quantity of freshly composed material of all the concertos. The opening largo consists of 28 bars of bare chords for full orchestra, with the interest provided by the harmonic progression and changes in the dynamic markings. Stanley Sadie has declared the movement an unsuccessful experiment, although others have pointed out that the music nevertheless holds the listener's attention, despite its starkness. Previous commentators have suggested that perhaps an extra improvised voice was intended by Handel, but such a demand on a soloist would have been beyond usual baroque performing practices.

The second and third movements are reworkings of the first two movements Handel's organ concerto

in F major, HWV 295, often referred to as "The cuckoo and the nightingale", because of the imitation of birdsong. The allegro is skillfully transformed into a more disciplined and broader movement than the original, while retaining its innovative spirit. The solo and orchestral parts of the original are intermingled and redistributed in an imaginative and novel way between concertino and ripieno. The "cuckoo" effects are transformed into repeated notes, sometimes supplemented by extra phrases, exploiting the different sonorities of solo and tutti players. The "nightingale" effects are replaced by reprises of the ritornello and the modified cuckoo. The final organ solo, partly ad libitum, is replaced by virtuoso semiquaver passages and an extra section of repeated notes precedes the final tutti. The larghetto, a gentle siciliana, is similarly transformed. The first forty bars use the same material, but Handel makes a stronger conclusion with a brief return to the opening theme.

For the fourth and fifth movements, Handel used the second and third parts of the second version of the overture to his still unfinished opera Imeneo. Both movements were transposed from G to F: the allegro an animated but orthodox fugue; the minuet starting unusually in the minor key, but moving to the major key for the eight bar coda. The final gigue in binary form was left over from Op.6 No.2 after Handel recomposed its closing movements.


Concerto Grosso Op.6 No.10 HWV328: The tenth Grand Concerto in D minor has the form a baroque dance suite, introduced by a French overture: this accounts for the structure of the concerto and the presence of only one slow movement.

The first movement, marked ouverture - allegro - lentement, has the form a French overture. The dotted rhythms in the slow first part are similar to those Handel used in his operatic overtures. The subject of the allegro fugue in 6/8 time, two rhythmic bars leading into four bars in semiquavers, allowed him to make every restatement sound dramatic. The fugue leads into a short concluding lentement passage, a variant of the material from the start.

The Air, lentement is a sarabande-like dance movement of noble and monumental simplicity, its antique style enhanced by hints of modal harmonies.

The following two allegros are loosely based on the allemande and the courante. The scoring in the first allegro, in binary form, is similar in style to that of allemandes in baroque keyboard suites. The second allegro is a longer, ingeniously composed movement in the Italian concerto style. There is no ritornello; instead the rhythmic material in the opening bars and the first entry in the bass line is used in counterpoint throughout the piece to create a feeling of rhythmic direction, full of merriment and surprises.

The final allegro moderato in D major had originally been intended for the twelfth concerto, when Handel had experimented with the keys of D major and B minor. A cheerful gavotte-like movement, it is in binary form, with a variation (or double) featuring repeated semiquavers and quavers in the upper and lower strings.




Concerto Grosso Op.6 No.11 HWV329: The eleventh concerto was probably the last to be completed according to the date in the autograph manuscript. Handel chose to make this concerto an adaptation of his recently composed but still unpublished organ concerto HWV 296 in A major: in either form it has been ranked as one of the very finest of Handel's concertos, "a monument of sanity and undemonstrative sense", according to Basil Lam.The concerto grosso is more carefully worked out, with an independent viola part and modifications to accommodate the string soloists. The ad libitum sections for organ are replaced by accompanied passages for solo violin.

The order of the third and fourth movements was reversed so that the long andante became the central movement in the concerto grosso. The first two movements together have the form of a French overture. In the andante larghetto, e staccato the orchestral ritornellos with their dotted rhythms alternate with the virtuoso passages for upper strings and solo first violin. The following allegro is a short four-part fugue which concludes with the fugal subject replaced by an elaborated semiquaver version of the first two bars of the original subject. In the autograph score of the first of his organ concertos Op.7 in D minor, Handel indicated that a version of this movement should be played, shared between organ and string and transposed up a semitone into B flat major.

An introductory six bar largo precedes the fourth movement, a long andante in Italian concerto form which forms the centre of the concerto. The ritornello theme, of deceptive simplicity and quintessentially Handelian, alternates with virtuosic gigue-like passages for solo strings, in each reprise the ritornello subtly transformed but still recognizable.

The final allegro is an ingenious instrumental version of a da capo aria, with a middle section in the relative minor key, F sharp minor. It incorporates the features of a Venetian conerto: the brilliant virtuosic episodes for solo violin alternate with the four-bar orchestral ritornello, which Handel varies on each reprise.


Concerto Grosso Op.6 No.12 HWV330:The arresting dotted rhythms of the opening largo recall the dramatic style of the French overture, although the movement also serves to contrast the full orchestra with the quieter ripieno strings.

The following highly inventive movement is a brilliant and animated allegro, a moto perpetuo. The busy semiquaver figure in the theme, passed constantly between different parts of the orchestra and the soloists, only adds to the overall sense of rhythmic and harmonic direction. Although superficially in concerto form, this movement's success is probably more a result of Handel's departure from convention.

The central third movement, marked Larghetto e piano, contains one of the most beautiful melodies written by Handel. With its quiet gravity, it is similar to the andante larghetto, sometimes referred to as the "minuet", in the overture to the opera Berenice, which Charles Burney described as "one of the most graceful and pleasing movements that has ever been composed".The melody in 3/4 time and E major is simple and regular with a wide range with a chaconne-like bass. After its statement, it is varied twice, the first time with a quaver walking bass, then with the melody itself played in quavers.

The fourth movement is a brief largo, like an accompanied recitative, which leads into the final allegro fugue. Its gigue-like theme is derived from a fugue of Friedrich Wilhelm Zachow, Handel's boyhood teacher in Halle, to whom the movement is perhaps some form of homage.


Recording Date: February 1982

You should get this LP box if you really a baroque lover, if you ask me how the recording is, the answer is so simple great. For additional information and all works sound clips, please look into Deutsche Grammophon from here.